Niedawno w prywatnej rozmowie opowiadałem znajomemu prokuratorowi jak teraz porobiło się w sądach z nominacjami na funkcje prezesów i wiceprezesów. Tzn. nominacje osób ze słabymi kompetencjami do zarządzania sądem, słabymi merytorycznie, czasem wręcz bez żadnego pojęcia o zarządzaniu skomplikowanymi organizacjami jakimi bez wątpienia są duże sądy w Warszawie. I wreszcie nominacje według rozstrzygającego kryterium znajomości. Na moje żale, znajomy prokurator wzruszył ramionami i stwierdził: My od dawna już to mamy i zdążyliśmy przyzwyczaić się do takiej polityki personalnej, a wy się dopiero uczycie.
Smutne. Nie chcę się godzić na taką bylejakość. Bo to nie tylko polityczne podporządkowanie sądów ministrowi, ale właśnie bylejakość, brak szacunku dla instytucji, dla zasad (choćby nieskodyfikowanych, ale wynikających ze zwykłej przyzwoitości i rzetelności: do zarządzania sądami wyznaczać się powinno osoby przygotowane do tego, mające zdolności organizacyjne, wiedzę merytoryczną i autorytet w środowisku) i dla ludzi (sędziów i pracowników sądów), bo źle i nieefektywnie pracuje się w źle zarządzanym sądzie, tak jak zresztą w każdej innej instytucji.
Nie mogę na blogu uciekać się do personalnych połajanek. Nie znam wszystkich kandydatów do KRS. Ale wiedza o tych, których osiągnięcia znam, napawa wielką goryczą. Goryczą, że osoby o takim właśnie dorobku i przygotowaniu idą właśnie tam.
Z drugiej jednak strony, w przeciwieństwie do polityków rządzących, jak pewnie wielu sędziów, cieszę się, że wśród kandydatów do wybieranej w sposób sprzeczny z Konstytucją Krajowej Rady Sądownictwa nie ma osób powszechnie znanych, o niekwestionowanym w środowisku autorytecie. Są to w większości miłośnicy obecnie panującego ministra i jego wizji poddania sądów, w sposób sprzeczny z Konstytucją, ścisłej kontroli politycznej.
*Autor blogu jest sędzią w jednym ze stołecznych sądów. Publikujemy za jego zgodą.
