Po okropnym dramacie zmarłej w nowotarskim szpitalu pani Doroty, po bezczelnych wypowiedziach polityków rządzących Polską, w tym słowach Jarosława Kaczyńskiego kwalifikującego wydarzenia jako urojenia, trzeba koniecznie przypomnieć jemu a także posłusznej mu marszałkini Witek, że w szufladzie jej biurka spoczywa od dwóch lat i siedmiu miesięcy projekt ustawy prezydenta Dudy przywracający w pewnym stopniu tzw. kompromis aborcyjny, zburzony wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego 2 października 2020 r., (sygn. akt K 1/20).

Pomijamy kwestię prawidłowości wydanego wyroku – choćby udział osób nieuprawnionych w składzie orzekającym, w tym – dr. hab. Justyna Piskorskiego, sprawozdawcy (patrz tekst wygłoszony: „Na pomoc Trybunałowi: Monitor publikuje stenogram uzasadnienia wyroku z 22 października 2020 r., który praktycznie zlikwidował tzw. kompromis aborcyjny„).

Przypominając tekst projektu nowelizacji chcemy zwrócić uwagę na wystąpienie prezydenta Andrzeja Dudy, który kierując swój projekt do Sejmu zareagował, może pod wpływem swojej żony, może pod wpływem słów prezydenckiej córki, stanowczo krytykującej wyrok Trybunału, tymi słowami:

Uwzględniając wskazania Trybunału, projekt ten przewiduje wprowadzenie nowej przesłanki, która przywraca możliwość przerwania ciąży, w sposób zgodny z zasadami Konstytucji RP, jedynie w przypadku wystąpienia tzw. wad letalnych, gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na wysokie prawdopodobieństwo, że dziecko urodzi się martwe albo obarczone nieuleczalną chorobą lub wadą, prowadzącą niechybnie i bezpośrednio do śmierci dziecka, bez względu na zastosowane działania terapeutyczne.

Od dwa i pół roku prezydent nie upomniał się o swój projekt. Zapomniał też, że anonsując jego skierowanie do Sejmu, apelował (do posłów? do rządu? do ogółu obywateli?):

Niezależnie od zmian prawnych musimy objąć szczególną opieką rodziny oraz matki samotnie wychowujące dzieci z niepełnosprawnościami. Urodzenie i wychowanie dziecka z niepełnosprawnością jest wielkim aktem rodzicielskiej miłości ze strony każdej matki, każdego rodzica. Państwo nie może zostawiać takich osób samych. Musi udzielać im szerokiego wsparcia. Będę domagał się od rządu i parlamentu znalezienia dodatkowych środków na zapewnienie takim osobom pomocy o charakterze finansowym, medycznym, psychologicznym oraz prawnym.

Z dzisiejszej perspektywy, gdy sprawy zaszły już znacznie dalej i właściwie prawie cała opozycja zapowiada przywrócenie prawa do aborcji, słowa i projekt prezydenta okazały się gestem pozbawionym wartości. Niestety, lekceważący stosunek do jego ograniczonej inicjatywy kosztował życie co najmniej kilkunastu żon, matek, córek. (pr)

Zdjęcie ilustrujące: Strajk kobiet, Wrocław, 27 października 2020