Środa, 5 lutego 2025 r.
Wyroki w sprawach T-830/22, T-156/23 i T-1033/23 Polska przeciwko Komisji
1 kwietnia 2021 r. Komisja Europejska wniosła do Trybunału Sprawiedliwości skargę przeciwko Polsce, zarzucając jej, że niektóre z przepisów ustawy o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawy o Sądzie Najwyższym oraz niektórych innych ustaw, z 20 grudnia 2019 r. naruszają prawo Unii (sprawa C-204/21).
W toku postępowania Trybunał zobowiązał Polskę m.in. do zawieszenia stosowania niektórych przepisów zakwestionowanych przez Komisję. W związku z niewykonaniem tego środka tymczasowego, 27 października 2021 r., Polska została zobowiązana do zapłaty na rzecz Komisji dziennej kary pieniężnej w wysokości 1 mln euro. 21 kwietnia 2023 r., Trybunał obniżył stawkę grzywny do 500 000 euro dziennie, uznając, że zmiany legislacyjne w Polsce (tj. uchwalenie ustawy z 9 czerwca 2022 r.), umożliwiły jej, w znacznym stopniu, wykonanie środka tymczasowego nałożonego przez Trybunał.
Ponieważ Polska nie zapłaciła dziennych kar pieniężnych, Komisja okresowo odzyskiwała je poprzez potrącenie z różnymi wierzytelnościami Polski wobec Unii Europejskiej.
Polska wniosła do Sądu Unii Europejskiej trzy skargi o stwierdzenie nieważności sześciu decyzji Komisji o potrąceniu obejmujących okres od 15 lipca 2022 r. do 4 czerwca 2023 r. Odzyskane przez Komisję, w ww. okresie, kwoty wynoszą łącznie ok. 320 200 000 euro.
Ponadto Polska podniosła, że uchwalenie ustawy z 9 czerwca 2022 r., które uzasadniło zmniejszenie o połowę dziennej kary pieniężnej, poprzedziło wydanie przez Trybunał postanowienia z dnia 21 kwietnia 2023 r. W konsekwencji, już od 15 lipca 2022 r. (tj. od wejścia w życie tej ustawy) do 20 kwietnia 2023 r. Komisja nie mogła żądać zapłaty 1 mln euro dziennie.
W związku z tym, tytułem ewentualnym, Polska wniosła o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w zakresie, w jakim odnoszą się one do 50% potrącanych wierzytelności za ww. okres.
Komunikat prasowy zostanie opublikowany po ogłoszeniu wyroków.
Czwartek, 6 lutego 2025 r.
Wyrok w sprawie C-677/22 Przedsiębiorstwo A.
Pytanie prejudycjalne zadane przez Sąd Rejonowy Katowice-Wschód w Katowicach, dotyczy wykładni dyrektywy 2011/7/UE w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych.
Sąd chce ustalić, czy zawarte w art. 3 ust. 5 ww. dyrektywy zastrzeżenie, zgodnie z którym przekroczenie maksymalnego, 60-dniowego terminu płatności może nastąpić tylko wtedy,gdy zostało to wyraźnie ustalone w umowie dotyczy tylko tych postanowień umownych, które nie są kształtowane wyłącznie przez jedną stronę tej umowy.
Opinia w sprawie C-82/24 Veolia Water Technologies i in.
Pytanie prejudycjalne Sądu Okręgowego w Warszawie dotyczy zakresu dopuszczalnej wykładni przez sąd krajowy umowy w sprawie zamówienia publicznego, w której część obowiązków wykonawcy nie została precyzyjnie określona na gruncie dyrektywy 2004/18/WE, zastąpionej dyrektywą 2014/24/UE.
Zamawiający dochodzi kar umownych oraz odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy. Po przeprowadzeniu postępowania o udzielenie zamówienia publicznego zamawiający zawarł umowę na roboty budowlane, która przewidywała wybudowanie stacji termicznej utylizacji ścieków. Integralną częścią umowy była karta gwarancyjna, udzielająca 36-miesięcznej gwarancji, rozpoczynającej swój bieg z dniem wydania świadectwa wykonania robót, a upływającej nie później niż 30 kwietnia 2015 r. Zgodnie z jednym z postanowień tej karty, w sprawach nią nieuregulowanych zastosowanie mają odpowiednie przepisy prawa polskiego, w szczególności kodeksu cywilnego.
W 2014 i 2015 roku zamawiający zgłaszał awarie, które zostały usunięte przez wykonawców w ramach gwarancji. W 2018 r. zamawiający ponownie zgłosił awarię, jednak tym razem wykonawcy odmówili dalszych napraw, twierdząc, że okres gwarancyjny upłynął 30 kwietnia 2015 r. Zamawiający argumentował, że zgodnie z kodeksem cywilnym okres gwarancji biegnie na nowo od chwili dostarczenia rzeczy wolnej od wad lub zwrócenia rzeczy naprawionej, co oznaczałoby, że w momencie awarii zgłoszonej w 2018 r. mógł on skorzystać z gwarancji.
Wykonawcy utrzymują, że przepis ten nie ma zastosowania do umowy na roboty budowlane, a jego zastosowanie w drodze analogii naruszałoby zasadę równego traktowania i obowiązek przejrzystości.
Wątpliwość Sądu Okręgowego w Warszawie dotyczy tego, czy dokonanie takiej wykładni umowy jest dopuszczalne w świetle zasad równego i niedyskryminacyjnego traktowania wykonawców oraz obowiązku przejrzystości. W szczególności sąd zwrócił uwagę, że taka wykładnia wpłynęłaby na zakres obowiązków wykonawcy, który – gdyby znał wcześniej szczegółowe warunki wykonania gwarancji – mógłby inaczej sformułować ofertę w odniesieniu do ceny.
Czwartek, 13 lutego 2025 r.
Wyrok w sprawie C-472/23 Lexitor
Pytania prejudycjalne zadane przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie dotyczą wykładni dyrektywy 2008/48/WE z 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki. Koncentrują się one na zakresie obowiązku informacyjnego pożyczkodawcy względem konsumenta przy zawarciu umowy o kredyt konsumencki i ewentualnych konsekwencjach naruszenia tego obowiązku.
Pierwsze pytanie zmierza do ustalenia, czy w sytuacji, w której rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO) wskazana w umowie okazałaby się zawyżona – w związku z uznaniem za nieuczciwe postanowień umowy dotyczących kredytowania pozaodsetkowych kosztów kredytu – należy uznać, że przedsiębiorca naruszył obowiązek informacyjny.
W drugim pytaniu sąd krajowy wyraził wątpliwość, czy wskazanie w umowie, jako przyczyn uzasadniających zmianę wysokości opłat związanych z jej wykonaniem, elementów, które nie są możliwe do weryfikacji przez konsumenta narusza obowiązek informacyjny.
Pytanie trzecie zmierza do ustalenia, czy dyrektywa 2008/48/WE dopuszcza tzw. sankcję darmowego kredytu za naruszenie obowiązku informacyjnego, nakładaną na kredytodawcę, niezależnie od stopnia naruszenia obowiązku oraz jego wpływu na ewentualną decyzję konsumenta co do zawarcia umowy kredytu.
Komunikat prasowy zostanie opublikowany po ogłoszeniu wyroku
Opinia w sprawie C-615/23 Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej
Pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczy wykładni dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.
Spółka rozważa możliwość zawarcia z jednostkami samorządu terytorialnego umów dotyczących świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego (jako operator transportu). Umowy te miały przewidywać, że w przypadku ujemnego wyniku finansowego, spółka uzyska od organizatora transportu rekompensatę.
W związku z wątpliwościami dotyczącymi opodatkowania VAT-em ww. rekompensaty, spółka wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej.
W toku postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny, który rozpoznaje sprawę wskutek skargi kasacyjnej organu podatkowego, zadał Trybunałowi Sprawiedliwości pytanie prejudycjalne. Zmierza ono do wyjaśnienia, czy rekompensata wypłacana przez jednostkę samorządu terytorialnego stanowi zapłatę za świadczenie usług transportu publicznego przez operatora i w konsekwencji powinna zostać włączona do podstawy opodatkowania VAT.
