Ten obrazek z przedwczoraj, z konferencji prasowej części dotychczasowego kierownictwa Prokuratury Krajowej i prokuratur regionalnych nie napawa mnie żadną satysfakcją. Napawa mnie niesmakiem i raczej smutkiem, bo i fotografia jakby rodem z pogrzebu…Ale nie z pogrzebu praworządności, jak przedstawiają to uczestnicy konferencji. Raczej z pogrzebu buty, przekonania o swej nieomylności, braku szacunku dla podwładnych.
Oczywiście, co już mówiłem publicznie, mam wątpliwości prawne co do sposobu zakwestionowania statusu pana Dariusza Barskiego jako Prokuratora Krajowego. Liczę, że orzeczenie trzech doświadczonych sędziów Sądu Apelacyjnego w Szczecinie już niebawem w jakiś sposób rozstrzygnie tę kwestię, choćby pośrednio.
Mam też wiele krytyki do czasów w Prokuraturze sprzed 2016 r. Wtedy też krzywdzono ludzi niesprawiedliwymi decyzjami, choć nie na taką skalę, jak potem. Niejedno stanowisko kierownicze zajmowali ludzie, którzy się do tego nie nadawali. Nie podoba mi się, że póki co jedyną kompetencją do objęcia stanowiska kierowniczego w Prokuraturze od stycznia tego roku wydaje się być przynależność do Stowarzyszenia LSO. Czy przez te osiem ostatnich lat nie zrobiono niczego pozytywnego w Prokuraturze ? Owszem, zrobiono.
Tylko co z tego…? Nie wiem, czy mam się śmiać, czy ze śmiechu płakać, gdy „w obronie praworządności” stają ci, którzy milczeli, będąc szefami, gdy przez te ostatnie lata działo się w Prokuraturze tyle niegodziwości. Czystych niegodziwości. Wyrzucania prokuratorów do pracy po kilkaset kilometrów od domu za czasu Bogdana Święczkowskiego (co być może spowodowała śmierć jednego z nich). Odwoływania z delegacji do wyższych jednostek bez zachowania ustawowych okresów wypowiedzenia. Degradacje prokuratorów Prokuratury Generalnej, czy apelacyjnej do prokuratur rejonowych. Grożenia najgorszymi represjami za odmowę „skręcenia” śledztwa (sam tego doświadczyłem w jednej z najważniejszych spraw ostatniego 30-lecia). Masowe wytaczanie spraw dyscyplinarnych za krytykę. Odbieranie śledztw zbyt niezależnym prokuratorom. Wystarczy, czy wymieniać dalej…?
Dziś ci sami ludzie twierdzą też, że nie istnieje w ustawie powierzenie obowiązków, czy funkcji Prokuratora Krajowego. Owszem, nie ma takiego zapisu. W żadnej chyba ustawie w Polsce. To prawo kaduka. Nie przeszkadzało jednak państwu Zastępcom Prokuratora Generalnego, ani prokuratorom regionalnym nagminne powierzanie obowiązków czy to szefom jednostek Prokuratury, czy rzecznikom dyscyplinarnym, zamiast ich mianowania. Czego również w ustawie brak.
Cóż, już blisko 400 lat temu François La Rochefoucauld celnie rzekł, że hipokryzja jest hołdem składanym przez występek cnocie…
Po raz drugi powiem publicznie: nawet jeśli wszyscy dotychczasowi Zastępcy Prokuratora Generalnego pozostają w prawie na swych stanowiskach – na podstawie absurdalnej nowelizacji Prawa o prokuraturze (tzw. zabetonowanie), będącej kpiną ze wszystkiego co przyzwoite i godne szacunku – to UTRACILI jakikolwiek moralny mandat do kierowania Prokuraturą. Jeżeli posiadają jakiekolwiek elementy wspomnianej przyzwoitości, powinni bezzwłocznie PODAĆ SIĘ DO DYMISJI. Uratować resztki honoru, jeśli rozumieją znaczenie tego słowa. I pozwolić w ten sposób ustabilizować rozchwianą Prokuraturę. Zakończyć ten żenujący spektakl, którego są głównymi współwinowajcami.
Jeśli obawiają się represji za swoje czyny, to przypominam, że od dawna głośno mówię, że sprzeciwiam się tzw. czystkom i każdemu prokuratorowi winno przysługiwać prawo do uczciwego procesu dyscyplinarnego lub karnego. A z mojej strony – jako sędziego dyscyplinarnego – gdyby przyszło mi osądzać taką osobę, mogą być pewni uczciwości i obiektywizmu.
Michał Gabriel-Węglowski
Autor wcześniej opublikował ten komentarz na swoim profilu w społecznościowym serwisie X (d.Twitter).
Zdjęcie ilustrujące: 26 lutego, konferencja prasowa prok. prok. Michała Ostrowskiego oraz Roberta Hernanda przed siedzibą Prokuratury Krajowej. W tle – m .in. SSA Piotr Schab. Źródło: TV Republika (zrzut ekranu).
