Tabellarius – tak w starożytnym Rzymie nazywał się posłaniec pędzący z listem. Niedawno anonimowy odpowiednik owego antycznego gońca dostarczył pilne pismo premiera do Poczty Polskiej z nakazem szykowania się do wyborów. Premier, jak wiadomo, nie czekał na wejście w życie ustawy, która dawała mu takie prawo. Ale może zezwalał mu statut PP? Spojrzałem tam – właścicielem spółki, co oczywiste, jest Skarb Państwa, jej władzami – zarząd, rada nadzorcza i walne zgromadzenie (o uprawnieniach premiera nie ma słowa). Jeśli więc rada nadzorcza PP, by wspomóc głowę rządu przed zarzutami naruszenia prawa, dopisze premiera do tabelki osób mogących zarządzać firmą, będziemy mieli wówczas pocztowe post factum & ex post.
Epistoła, spolszczenie wzięte z greki i łaciny, oznacza list, ale nie każdy, raczej dłuższy albo o szczególnej zawartości. Najbliższe wybory, wedle pomysłu ich promotorów, mają mieć charakter wyłącznie korespondencyjny, z przesyłkami o szczególnej zawartości. Nazwanie ich e-PiS-tolarnymi dobrze koresponduje z ich istotą i nie skrywa pomysłodawców.
Różne są niedomagania systemów prawnych – jedne dusi formalizm, w innych narzeka się na koszty, a jeszcze inne trapią bolączki organizacyjne. Polski wymiar sprawiedliwości, w miarę dobrze radzący sobie z tym przypadłościami, ma jednak przeciwnika, z którym nie może sobie dać rady: jest nim czas. Sprawy trwają za długo, nie tylko cywilne, karne również (np. związana z wypadkiem Beaty Szydło z roku 2017) – poświadczają to statystyki, dysponujące obszernym materiałem badawczym. Ale coś drgnęło – postępowanie karne wszczęte w ubiegły czwartek przed południem, zostało umorzone już tego samego dnia po południu. Potwierdziła się znana skądinąd fraza, że „czas jest krótki”, choć na razie skrócenie nastąpiło tylko w Warszawie.
Można było przypuszczać, że szef poczty wręcz czeka na posiedzenie komisji senackiej, by osobiście rozwiać obawy i pochwalić się pełnym przygotowaniem… Stało się inaczej! Prezes Zdzikot, wzorem prezes TK, p. Przyłębskiej, nie stawił się przed senatorami i poprzestał na liście (epistole?), w którym m.in. odwołał się do 460-letniej tradycji własnej instytucji. Pisząc to najwidoczniej nie wiedział (a jako prawnik powinien, bo tego uczą na I roku studiów), że polski senat ma tradycję dłuższą niż polska poczta. Wyszło na to, że młodszy nie uszanował starszego. Nieładne to, i niegrzeczne.
I znowu literatura przypomniała o sobie… Przyznam, że gdyby nie medialna aktywność odpowiedzialnego za operację wyborczą wicepremiera, p. Sasina, nigdy bym na to nie wpadł… Otóż w „Rewizorze” pojawia się postać naczelnika poczty o nazwisku S…in (jego sylwetka w didaskaliach została przez Gogola przedstawiona dosadnie krótko: „człowiek aż do naiwności prostoduszny”). Tenże poczmistrz w pierwszym akcie sztuki potwierdza przybycie wizytatora, a w akcie ostatnim go demaskuje. Można więc całkiem prostodusznie orzec, że cała intryga została zbudowana na naiwnym daniu wiary – nie tylko przez horodniczego, ale i publiczność tj. przez nas – temu, co Iwan Kuźmicz Szpiekin, gorliwy czytelnik cudzych listów, powiedział na samym początku. Stąd wziął się cały późniejszy ambaras…
Nie dziwię się determinacji obozu rządowego – gra idzie o wszystko. Wiadomo przecież, że tylko utrzymanie stanowiska prezydenta da gwarancję funkcjonowania na niezmienionych zasadach (i posadach). Dlatego też nie bacząc na ogólnokrajową sytuację zdrowotną, którą nasi przodkowie nazywali „powietrzem morowym”, nie przejmując się ostrzeżeniami epidemiologów i krytycznymi uwagami Sądu Najwyższego, PiS forsuje wybory. Mamy obywatelski obowiązek patrzenia władzy na ręce. By w rocznicę zamachu majowego z roku 1926 nie nastąpił kolejny. Morowy.
Marian Sworzeń
prawnik, pisarz, członek PEN Clubu – autor książek „Dezyderata. Dzieje utworu, który stał się legendą”, „Opis krainy Gog”, „Czarna ikona – Biełomor. Kanał Białomorski. Dzieje. Ludzie. Słowa”.
