W szóstym roku od złożenia w Trybunale Konstytucyjnym wątpliwego wniosku marszałka Marka Kuchcińskiego o rozstrzygnięcie nieistniejącego sporu kompetencyjnego między Sądem Najwyższym a prezydentem w związku z niekonstytucyjnym ułaskawieniem Mariusza Kamińskiego i innych przez Andrzeja Dudę, Julia Przyłębska się ocknęła – na horyzoncie pojawiła się groźba, że Sąd Najwyższy, zniecierpliwiony wieloletnią zwłoką sędziów z Alei  Szucha sam rozstrzygnie dylemat „ułaskawienia”.

Warto zwrócić uwagę na to, że wybudzenie Julii Przyłębskiej nastąpiło na wieść, że Sąd Najwyższy wyznaczył datę rozprawy na czerwiec. Dlatego Trybunał zbierze się na swojej rozprawie już 26 kwietnia.

Nie będziemy czytelnikom opowiadać, jaki skutek dla rozwoju sytuacji politycznej po wyborach parlamentarnych w 2015 roku miało ułaskawienie niewinnych (zgodnie z art. 42 ust. 3 Konstytucji) przecież osób i zwolnienie w ten sposób wymiaru sprawiedliwości z konstytucyjnego obowiązku rozstrzygnięcia o ich winie bądź niewinności, czym szczycił się prezydent, skąd inąd doktor nauk prawnych.

Dziś przypomnimy treść pytań (z uzasadnieniem) marszałka Sejmu, wątpliwego autorytetu politycznego i prawnego oraz pismo Adama Bodnara, Rzecznika Praw Obywatelskich, który jako organ konstytucyjny do tej dziwacznej sprawy przystąpił.

Należy się spodziewać, że w obecnym stanie, zważywszy skład osobowy Trybunału, dotychczasowe orzecznictwo sędziów TK, wybranych po 2015 roku, ich przekonania polityczne demonstrowane nie tylko zanim zostali wybrani, w sprawie Kpt 1/17 zapadnie wyrok po myśli prezydenta i obozu władzy, co postawi w trudnej sytuacji Sąd Najwyższy.

Mimo, że ten wyimaginowany „spór kompetencyjny” powstał wyłącznie na potrzeby walki politycznej, to Sąd Najwyższy, który w rzeczywistości nie jest stroną, stanie się tej walki ofiarą, a wraz z nim i prawo, i sprawiedliwość. (pr)