8 kwietnia przed Wielką Izbą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej toczyła się rozprawa z powództwa Komisji Europejskiej przeciwko rządowi Rzeczypospolitej Polskiej (nr sprawy C-192/18). Poniżej – streszczenie dokumentów, zamieszczone na internetowej stronie TSUE:

Skarga wniesiona w dniu 15 marca 2018 r. – Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-192/18)

(2018/C 182/17)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: A. Szmytkowska, K. Banks, H. Krämer, C. Valero, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

-Stwierdzenie, że poprzez wprowadzenie w art. 13 pkt 1-3 ustawy z dnia 12 lipca 2017 r. o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych zróżnicowania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn pełniących funkcje sędziów sądów powszechnych, sędziów Sądu Najwyższego i prokuratorów Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 5 lit. a) i art. 9 ust. 1 lit. f) Dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana)¹ oraz

-obniżając w drodze art. 13 pkt 1 ww. ustawy wiek emerytalny mający zastosowanie do sędziów sądów powszechnych, a zarazem przyznając Ministrowi Sprawiedliwości prawo do decydowania o przedłużeniu okresu czynnej służby sędziów na podstawie art. 1 pkt 26 lit. b) i c) ww. ustawy Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom wynikającym z art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej w związku z art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej;

-obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja zarzuca Rzeczypospolitej Polskiej, że poprzez wprowadzenie w art. 13 pkt 1-3 ustawy z dnia 12 lipca 2017 r. o zmianie ustawy o ustroju sądów powszechnych przepisów różnicujących wiek emerytalny kobiet i mężczyzn pełniących funkcje sędziów sądów powszechnych, sędziów Sądu Najwyższego i prokuratorów oraz obniżając w drodze art. 13 pkt 1 ww. ustawy wiek emerytalny mający zastosowanie do sędziów sądów powszechnych, a zarazem przyznając Ministrowi Sprawiedliwości prawo do decydowania o przedłużeniu okresu czynnej służby sędziów na podstawie art. 1 pkt 26 lit. b) i c) ww. ustawy Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 5 lit. a) i art. 9 ust. 1 lit. f) Dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana) oraz zobowiązaniom wynikającym z art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej w związku z art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

________

¹ Dz. U. L 204, s. 23.

W trakcie rozprawy, jak podaje Jędrzej Bielecki, korespondent Deutsche Welle i Gazety Wyborczej, reprezentujący polski rząd Bogusław Majczyna argumentował, że Postępowanie jest bezprzedmiotowe, bo zaskarżoną ustawę zmieniono i zrównano wiek przechodzenia w stan spoczynku. Doprawdy trudno zrozumieć, dlaczego ta skarga została podtrzymana.

Gdy doszło do omówienia problemu niezawisłości sędziów w kontekście mozliwości przedłużenia wieku emerytalnego, B. Majczyna zarzucił Komisji, że ma ona hipotetyczne założenie, że sędzia będzie orzekać pod presją władzy wykonawczej, by w przyszłości dostać zgodę na dalszą pracę. To twierdzenie obraźliwe dla polskich sędziów.

– Czy to nie zbliża nas do władzy absolutnej? Czy minister nie mógłby uzasadniać swych decyzji przynajmniej na użytek opinii publicznej? – pytał prezes TSUE Koen Lenaerts.

20 czerwca Jewgenij Tanczew, rzecznik generalny TSUE ogłosi swoją opinię o skardze. Zazwyczaj wyroki Trybunału są zgodne z opiniami rzeczników.