11 września Monitor informował o wysłaniu kolejnych pytań prejudycjalnych do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („Sąd Najwyższy zadaje Trybunałowi Sprawiedliwości UE kolejne pytania prejudycjalne„), jednocześnie zobowiązując się do publikacji uzasadnienia, gdy tylko SN je udostępni. Dzisiaj uzasadnienie stało się dostępne, zatem publikujemy je w całości.

Sad Najwyższy w dniu 30 sierpnia br. wystąpił do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w kolejnymi pytaniami prejudycjalnymi dotyczącymi niezależności władzy sądowniczej.

W ocenie Sądu Najwyższego powstały poważne wątpliwości czy sposób wyboru członków Krajowej Rady Sądownictwa, a następnie sposób jej funkcjonowania nie zdestabilizował jej niezależności od władzy ustawodawczej i wykonawczej oraz czy tak uformowany organ może dokonać wyboru sędziów nowej izby Sądu Najwyższego, którym towarzyszyć będzie status niezależnego i niezawisłego sądu w rozumieniu prawa UE.

Sąd Najwyższy wniósł również o zastosowanie przez Trybunał Sprawiedliwości trybu przyspieszonego.

Pytania wyłoniły się w toku rozpoznawania odwołania sędziego NSA od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa zatytułowanej „Opinia Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 27 lipca 2018 r. w przedmiocie dalszego zajmowania stanowiska sędziego NSA”.

Treść pytań prejudycjalnych skierowanych do TSUE:

1) Czy art. 267 TFUE akapit 3 w związku z art. 19 ust. 1 i art. 2 TUE oraz art. 47 KPP należy interpretować w ten sposób, że utworzona od podstaw izba sądu ostatniej instancji Państwa Członkowskiego – właściwa do rozpoznania sprawy odwołującego się sędziego sądu krajowego – w której mają orzekać wyłącznie sędziowie wybrani przez organ krajowy mający stać na straży niezależności sądów (Krajowa Rada Sądownictwa), który z uwagi na ustrojowy model jego ukształtowania oraz sposób działania nie daje rękojmi niezależności od władzy ustawodawczej i wykonawczej, jest sądem niezależnym i niezawisłym w rozumieniu prawa Unii Europejskiej?

2) W przypadku odpowiedzi negatywnej na pierwsze pytanie, czy art. 267 akapit 3 TFUE w związku z art. 19 ust. 1 i art. 2 TUE oraz art. 47 KPP należy interpretować w ten sposób, że niewłaściwa izba sądu ostatniej instancji Państwa Członkowskiego spełniająca wymogi prawa Unii Europejskiej dla sądu, do której wniesiono środek zaskarżenia w sprawie unijnej, powinna pominąć przepisy krajowej ustawy wyłączające jej właściwość w tej sprawie?