Raport zespołu prokuratorów kierowanego przez prok. Katarzynę Kwiatkowską „z badania spraw pozostających w zainteresowaniu opinii publicznej ze względu na ich przedmiot oraz charakter, prowadzonych i zakończonych w latach 2016-2023 w powszechnych jednostkach organizacyjnych prokuratury” poświęcił jeden rozdział m. in. postępowaniom w sprawach dotyczących Trybunału Konstytucyjnego.
Udostępniamy w całości ten rozdział, podzielony na 4 części:
- Odmowa publikacji wyroków Trybunału Konstytucyjnego
- „Wyciek” projektu orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
- Postępowania dotyczące prezesa Trybunału prof. Andrzeja Rzeplińskiego.
- Postępowanie dotyczycące powołania Prezesa TK
Na końcu pierwszej części Monitor przypomina kilka wezwań do publikacji wyroku z 9 marca 2016 roku, wydanych przez szanowane instytucje i organizacje.
*****
Postępowania dotyczące Trybunału Konstytucyjnego
Trybunał Konstytucyjny od czasu jego powołania pełnił rolę jednego z kluczowych organów państwa. Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego w sposób znamienny przyczyniało się do rozwoju demokratycznego państwa prawnego w Polsce. To Trybunałowi Konstytucyjnemu zawdzięczamy opisanie szeregu zasad konstytucyjnych, płynących z wartości zapisanych w Konstytucji.
Dlatego już jesienią 2015 r. nowa większość parlamentarna zapoczątkowała łańcuch wydarzeń prowadzących do podporządkowania Trybunału woli partii rządzącej.
Począwszy od wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 3 grudnia 2015 r. przedstawiciele Rady Ministrów zaczęli relatywizować obowiązek niezwłocznego ogłaszania orzeczeń Trybunału w organie urzędowym, w którym akt będący przedmiotem orzekania był ogłoszony (art. 190 ust. 2 Konstytucji RP). W piśmie z dnia 10 grudnia 2015 r. Minister – Członek Rady Ministrów Pani Beata Kempa zwróciła się do Prezesa Trybunału Konstytucyjnego Pana Andrzeja Rzeplińskiego, wskazując swoje wątpliwości odnoszące się do możliwości publikacji w Dzienniku Ustaw RP wyroku z dnia 3 grudnia 2015 r. (K 34/15) z uwagi na pozaustawowe – jej zdaniem – ukształtowanie składu orzekającego w ww. sprawie.
W dniu 9 marca 2016 r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie K 47/1533, mocą którego uznał ustawę z dnia 22 grudnia 2015 r. o zmianie ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. z 2015 r., poz. 2217) w całości za niezgodną z Konstytucją. W swym orzeczeniu Trybunał wskazał, że ustawa jest niezgodna z art. 7, art. 112 oraz art. 119 ust. 1 Konstytucji RP, a także z zasadą poprawnej legislacji wynikającą z art. 2 Konstytucji. Zdaniem Trybunału utrzymanie w mocy
przepisów przedmiotowej nowelizacji uniemożliwiłoby rzetelne i sprawne działanie Trybunału Konstytucyjnego. Ówczesna Prezes Rady Ministrów Beata Szydło odmówiła publikacji tego orzeczenia w Dzienniku Ustaw RP. Powyższa postawa spowodowała oburzenie środowisk obywatelskich, organizacji pozarządowych (w tym Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka), którzy zaczęli składać zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa niedopełnienia obowiązków przez Prezesa Rady Ministrów.
47) Niepublikowanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego (PO I Ds. 248.2016)
Sprawa o sygn. PO I Ds 248.2016 Prokuratury Okręgowej Warszawa-Praga w Warszawie została zainicjowana przez obywatela, który złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa dotyczącego niepublikowania wyroków Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw. W dniu 18 marca 2016 roku. Prokurator Regionalny w Warszawie do jej prowadzenia wyznaczył 22 marca 2016 roku Prokuraturę Okręgową Warszawa – Praga w Warszawie. Tam też została zarejestrowana pod sygn. PO I Ds. 47.2016. Następnie do tego postępowania z różnych jednostek prokuratury dołączano kolejne zawiadomienia w tej sprawie. Jako przedmiot postępowania wskazano niedopełnienie przez funkcjonariuszy publicznych obowiązków
wynikających z art. 190 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 02 kwietnia 1997r. oraz z art. 3 Ustawy z dnia 20 lipca 2000 roku o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, poprzez zaniechanie niezwłocznego ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego, zapadłego w dniu 9 marca 2016 roku w sprawach prowadzonych pod łączną sygnaturą K 47/15, czym działano na szkodę interesu publicznego, tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k.
W kierowanej korespondencji zawiadamiający artykułowali, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, a w szczególności art. 2 ust. 1 i art. 3 Ustawy z dnia 20 lipca 2000 roku (Dz.U. 2000, Nr 62, poz. 718) o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, ogłoszenie w dzienniku urzędowym aktu normatywnego – a takim zgodnie z art. 190 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku jest orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego – jest obowiązkowe i winno zostać dokonane niezwłocznie. Według zawiadamiających taki stan rzeczy uprawniał do uznania, iż Prezes Rady Ministrów i Prezes Rządowego Centrum Legislacji swoim zachowaniem wyczerpali znamiona występku stypizowanego w art. 231 § 1 k.k., albowiem brak publikacji przedmiotowych wyroków i postanowień Trybunału Konstytucyjnego skutkuje, spowodowaniem stanu niepewności prawnej, co do jego obowiązywania, jak również stawia sądy i inne organy stosujące prawo w sytuacji, w której muszą samodzielnie oceniać, czy stosować akt (przepis) prawny, którego domniemanie konstytucyjności zostało wzruszone zapadłym orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego. W dniu 27 kwietnia 2016 roku wydane zostało postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa. Podstawą decyzji był art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., po przyjęciu, że czyn nie zawiera ustawowych znamion czynu zabronionego. W dniu 13 października 2016 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie uchylił to postanowienie i zlecił czynności do wykonania. Sąd nie podzielił argumentacji prokuratora wskazując, iż w kontekście istoty sprawy nie sposób uznać, aby zachowanie osób dpowiedzialnych nie naruszało interesu publicznego. Sąd przedstawił przy tym przekonywującą argumentację w zakresie stanowiska odmiennego. Sprawa została ponownie zarejestrowana pod sygn. PO I Ds 248.2016.
W dniu 15 listopada 2016 roku wszczęte zostało śledztwo w sprawie zaistniałego w Warszawie, w okresie od dnia 9 marca 2016 roku – do dnia 10 lutego 2017 roku, niedopełnienia przez funkcjonariuszy publicznych – Prezesa Rady Ministrów, Ministra – Członka Rady Ministrów, Prezesa Rządowego Centrum Legislacji i pracowników Rządowego Centrum Legislacji -obowiązków wynikających z art. 190 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku oraz z art. 3 Ustawy z dnia 20 lipca 2000 roku o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, poprzez zaniechanie niezwłocznego ogłoszenia orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, w postaci: wyroku zapadłego w dniu 9 marca 2016 roku w sprawach prowadzonych pod łączną sygnaturą K 47/15, wyroków Trybunału Konstytucyjnego zarejestrowanych pod sygnaturami: P 5/14, sygn. akt P 2/14, SK 67/13, K 8/15, K 39/16, czym działano na szkodę interesu publicznego, tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k.
Po wszczęciu śledztwa pozyskano i włączono do akt sprawy materiały śledztwa VI Ds. 926/15 prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie. Nadto załączono do akt postępowania dokumenty regulujące sposób funkcjonowania Rządowego Centrum Legislacji i przyjęte w nim procedury związane z publikacją poszczególnych aktów normatywnych. Dołączono także pełną treść wyroków i postanowień Trybunału Konstytucyjnego oraz opinie z zakresu prawa konstytucyjnego i stosowne stanowiska Prokuratora Generalnego oraz Prezesa Rządowego Centrum Legislacji. Zgromadzono również ogólnodostępne treści wywiadów telewizyjnych i radiowych, w których poseł na Sejm RP J.K. i Minister Sprawiedliwości – Prokurator Generalny Z.Z., wypowiadali się na tematy związane z publikacją ww. orzeczeń. Przesłuchano nadto Ministra – Członka Rady Ministrów, Prezesa i Wiceprezesa Rządowego Centrum Legislacji oraz pracowników Rządowego Centrum Legislacji, do obowiązków których, należały czynności związane z publikacją orzeczeń. Zaniechano jednak przesłuchania Prezesa Rady Ministrów Beaty Szydło i innych osób z Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, które mogłyby dysponować wiedzą o okolicznościach podejmowanych decyzji, a także Prezesa TK prof. Andrzeja Rzeplińskiego. Wynikało to z zaleceń Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia. Jednocześnie do akt przedmiotowego śledztwa dołączono materiały innych postępowań, w tym spraw o sygn. PO I Ds 135.2016 i PO I Ds 181.2016 Prokuratury Okręgowej Warszawa-Praga w Warszawie dotyczących niedopełnienia przez funkcjonariuszy publicznych obowiązków wynikających z art. 190 ust. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku oraz art. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2000 roku o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, poprzez zaniechanie niezwłocznego ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 czerwca 2016 roku o sygn. K 8/15, czym działano na szkodę interesu publicznego.
Na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. postanowieniem z 10 lutego 2017 roku wydano postanowienie o umorzeniu śledztwa w przedmiotowej sprawie, wyodrębniając 5 czynów z art. 231 § 1 k.k., co do wszystkich przyjmując brak w czynach znamion czynu zabronionego. W ocenie prokuratora Tomasza Kuroszczyka – pełniącego funkcję Naczelnika Wydziału Śledczego w Prokuraturze Okręgowej Warszawa – Praga w Warszawie, nieopublikowanie wskazanych wyroków Trybunatu Konstytucyjnego, nie mogło zostać uznane za działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego i nie dawało podstaw do uznania, aby zaniechanie Prezesa Rady Ministrów, miało na celu wyrządzenie szkody w szeroko rozumianym interesie publicznym lub prywatnym, bądź też spowodowanie bezpośredniego niebezpieczeństwa wystąpienia takiej szkody. Był to główny przekaz uzasadnienia, który w konkretnych realiach miał wyłączyć przestępność naruszenia art. 190 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku oraz z art. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2000 roku o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych. W dniu 25 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie utrzymał w mocy zarządzenie o odmowie przyjęcia zażalenia.
W ocenie badającego nie budziło wątpliwości, iż przywoływane przepisy art. 190 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku oraz z art. 3 Ustawy z dnia 20 lipca 2000 roku o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych nie dawały Prezesowi Rady Ministrów podstaw do zaniechania publikacji wyroków Trybunału Konstytucyjnego. Organ państwa odpowiadający za prowadzenie publikatorów jest do tego zobligowany i nie posiada uprawnień w sferze jakiejkolwiek cenzury, badania prawidłowości i legalności wydania wyroków, nie wspominając już o treści normatywnej orzeczenia. Równowaga pomiędzy władzami wymaga zatem przestrzegania zasad balansu i wzajemnej kontroli. O ile zatem władzy wykonawczej nie podoba się treść wyroku to oczywiście może wystąpić z określoną inicjatywą zmieniającą treść aktu prawnego, a nie wstrzymywać, czy też blokować treść wyroku, aby utrzymać w mocy zakwestionowane przepisy.
W tym aspekcie pojawia się oczywiście pytanie, czy istnieją odstępstwa od takiej interpretacji przepisów i czy mogą się pojawić okoliczności, które jednak w imię interesu Państwa mogą stanowić podstawę do zdekompletowania znamion czynu zabronionego określonego w art. 231 § 1 k.k. Oczywiście jedną z takich możliwości jest uznanie, że działanie mieści się w granicach praw i obowiązków. Tego rodzaju interpretacja nie wchodzi jednak w rachubę. Pojawia się zatem konieczność ustalenia, czy zaniechanie publikacji może być uzasadnione określonym, uzasadnionym interesem publicznym, ewentualnie w jakim przypadku interes publiczny lub prywatny w kontekście konkretnego orzeczenia może nie zostać naruszony.
W tym przypadku nie sposób jednak uznać, aby wydany w dniu 9 marca 2016 roku pod sygnaturą K 47/15 wyrok o zgodności z Konstytucją przepisów ustawy z dnia 22 grudnia 2015 roku o zmianie ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, w którym zakwestionowano jej zgodność z przepisami ustawy zasadniczej był nieistotny z punktu widzenia interesu publicznego i z tego też względu trudno podzielić zasadność argumentacji prokuratora, który skoncentrował się na pobocznych kwestiach wolicjonalnych funkcjonariuszy publicznych i jednostronnych opiniach naukowców.
Zdaniem badającego, w tym zakresie ocena prokuratora jest niepełna i jednostronnie kierunkowa, a co więcej oparta jedynie o elementy przedmiotowe z pominięciem istotnych dowodów osobowych. Nie przesądzając treści ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie, którego konkluzje muszą uwzględnić cały szereg możliwych opcji uznać należy, że w dotychczasowej formule decyzja nie może się ostać, a postępowanie powinno zostać podjęte. Decyzja w swej istocie nie została poddana żadnej kontroli, w tym kontroli sądowej, albowiem ta zatrzymała się na stanowisku sądu o niedopuszczalności zaskarżenia postanowienia przez zawiadamiających. W tym stanie rzeczy konieczna jest ponowna analiza sprawy, po przeprowadzeniu stosownych czynności procesowych, których zabrakło podczas trwania śledztwa i dokonania ponownej oceny w kontekście stanu prawnego i faktycznego uwzględniającego wszystkie okoliczności sprawy towarzyszące niepublikowaniu orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego.
48) Niepublikowanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego (PO V Ds. 91.2016)
Sprawa o sygn. akt PO I Ds 91.2016 Prokuratury Okręgowej Warszawa – Praga w Warszawie była prowadzona na podstawie zawiadomień osób fizycznych, a dotyczyła niedopełnienia przez funkcjonariuszy publicznych obowiązków wynikających z art. 190 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku oraz z art. 3 Ustawy z dnia 20 lipca 2000 roku o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, poprzez zaniechanie niezwłocznego ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego, zapadłego w dniu 09 marca 2016 r. w sprawach prowadzonych pod łączną sygnaturą K 47/15, czym działano na szkodę interesu publicznego, tj. o czyn z art. art. 231 § 1 k.k. Zostało zakończone postanowieniem o odmowie
wszczęcia śledztwa z 24 czerwca 2016 roku na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. wobec przyjęcia braku ustawowych znamion czynu zabronionego. Uzasadnienie w swej treści było tożsame z argumentacją przedstawioną w uchylonej decyzji z dnia 27 kwietnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt PO I Ds 248.2016 (PO I Ds. 47.2016). Podstawą odmowy było przyjęcie, iż brak jest naruszenia interesu publicznego lub prywatnego z uwagi na istniejące wątpliwości co do uksztaltowania składu orzekającego. W uzasadnieniu odniesiono się do braku strony podmiotowej i ekskulpowano działanie w tym zakresie Prezesa Rady Ministrów.
Sprawa została oceniona w taki sam sposób, jak zarejestrowana pod sygn. PO I Ds 248.2016 Prokuratury Okręgowej Warszawa – Praga w Warszawie.
49) Niepublikowanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego (PO I Ds 27.2018)
Sprawa o sygn. PO I Ds 27.2018 Prokuratury Okręgowej Warszawa-Praga w Warszawie dotyczyła postępowania sprawdzającego, w którego toku ustalono, że w tej samej jednostce pod sygn. akt PO I Ds 248.2016 prowadziła również postępowanie z zawiadomienia tej samej osoby o czyny z art. 231 § 1 k.k. i inne. Śledztwo dotyczyło m.in. braku publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r. o sygn. K 47/15 przez ówczesnego Prezesa Rady Ministrów Beatę Szydło, które zostało zakończone wydaniem 10 lutego 2017 r. postanowienia o umorzeniu śledztwa.
Postanowieniem z dnia 9 lutego 2019 r. sprawa została zakończona odmową wszczęcia śledztwa, której przedmiot określono, jako niedopełnienie w okresie od 9 marca 2016 r. do 16 sierpnia 2016 r. w Warszawie przez funkcjonariusza publicznego – Prezesa Rady Ministrów – obowiązków wynikających z art. 190 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. oraz z art. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2000r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, poprzez zaniechanie niezwłocznego ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego, zapadłego w dniu 9 marca 2016 r. w sprawach prowadzonych pod łączną sygnaturą K 47/15, czym działano na szkodę interesu publicznego tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k.
Orzeczenie oparto o art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. po przyjęciu, że zachodzi inna okoliczność wyłączająca ściganie w postaci ustalenia, że postępowanie karne co do tego samego czynu zostało prawomocnie zakończone.
W uzasadnieniu decyzji skoncentrowano się w dużej mierze na ustaleniach poczynionych w toku postępowania o sygn. PO I Ds 248.2016 oraz na wykazywanym tam zaistnieniu przesłanki braku znamion czynu zabronionego. Powołanie jako podstawy umorzenia art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k., tj. innej okoliczności wyłączającej ściganie w postaci res iudicata było błędem, gdyż res iudicata jest odrębną podstawą wyłączającą ściganie i wskazana jest w pkt 7 art. 17 § 1 k.p.k. Inna okoliczność wyłączająca ściganie to okoliczność inna od wymienionych w pkt od 1 do 10, stąd w pkt 11 nie można uwzględniać żadnej z poprzednich przesłanek. Przyjmując za podstawę decyzji przesłankę res iudicata niezrozumiałym jest zawężenie czasookresu czynu wskazanego w postanowieniu o odmowie wszczęcia śledztwa w stosunku do czynu wskazanego w postanowieniu o umorzeniu śledztwa w sprawie PO I Ds 248.2016.
Czyn będący przedmiotem badanego postępowania jest czynem trwałym, a więc trwa do chwili, gdy funkcjonariusz publiczny wypełni ciążący na nim obowiązek. Obowiązek ten ustał w dniu 5 czerwca 2018 r. kiedy to wyrok Trybunału Konstytucyjnego o sygn. K 47/15 opublikowany został w Dzienniku Ustaw z 2018 r. pod poz. 1077. W momencie składania zawiadomienia o przestępstwie (3 stycznia 2018 r.) wyrok ten w dalszym ciągu nie był opublikowany aż do dnia 11 grudnia 2017 r. Tymczasem odmowa wszczęcia śledztwa w żadnej mierze nie odwołuje się do czasookresu od 11 lutego 2017 r. (od daty umorzenia postępowania w sprawie PO 1 Ds 248.2016) do 9 lutego 2018 r. (do daty odmowy wszczęcia śledztwa w badanej sprawie).
Badający ocenił powyższą decyzję za niezasadną, którą należy podjąć i dołączyć do również podjętej sprawy o sygn. PO V Ds 248.2016 celem kontynuowania postępowania.
*****
Poniższe teksty publikował nieistniejący serwis „Obserwator Konstytucyjny”, zamknięty przez dr. hab. Mariusza Muszyńskiego 20 grudnia 2016 r., to jest w dniu przejęcia Trybunału po zakończeniu kadencji prof. Andrzeja Rzeplińskiego. Apeli o publikację wyroku w sprawie K 47/15 było znacznie więcej. Tytuły notatek – od redakcji OK .
Adwokaci wzywają władze do opublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 9 marca
UCHWAŁA nr 61/2016
Naczelnej Rady Adwokackiej
z dnia 12 marca 2016 r.
Naczelna Rada Adwokacka zwraca się do władz publicznych o niezwłoczne opublikowanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 roku. Orzeczenie to ma istotne znaczenie ustrojowe i jest ostateczne.
Odmowa publikacji orzeczenia jest rażącym naruszeniem konstytucyjnej zasady trójpodziału władzy, prowadzi do zmiany podstaw ustrojowych Rzeczypospolitej Polskiej, godząc w prawa i wolności jednostki.
Prezes Naczelnej Rady Adwokackiej
(Andrzej Zwara)
Adw. Andrzej Zwara
Stanowisko Krajowej Rady Sądownictwa z 10 marca 2016 r.
w przedmiocie publicznych wypowiedzi odnośnie do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r.
Krajowa Rada Sądownictwa z niepokojem odnosi się do medialnych wypowiedzi dotyczących wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r., które kwestionują pozycję Trybunału Konstytucyjnego.
Zasada trójpodziału władzy ustawodawczej, wykonawczej oraz sądowniczej jest fundamentem demokratycznego państwa prawnego.
Krajowa Rada Sądownictwa apeluje więc o przestrzeganie podstawowych zasad ustrojowych wynikających z Konstytucji.
„Iustitia” w sprawie wyroku Trybunału z 9 marca
Uchwała Zarządu SSP „Iustitia” z dnia 12.03.2016 r.
Stowarzyszenie Sędziów Polskich „Iustitia” zwraca się do wszystkich organów władzy o przestrzeganie zasad demokratycznego państwa prawnego, a zwłaszcza o respektowanie orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego: z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie K 47/15, z dnia 7 stycznia 2016 r. w sprawie U 8/15, z dnia 3 grudnia 2015 r. w sprawie K 34/15 i z dnia 9 grudnia 2015 r. w sprawie K 35/15.
W szczególności wnosimy o wykonanie obowiązku wynikającego z art.190 ust.2 Konstytucji RP i niezwłoczne opublikowanie w Dzienniku Ustaw wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie K 47/15.
Zgodnie z art.190 ust.1 Konstytucji wyroki Trybunału Konstytucyjnego są ostateczne i mają moc powszechnie obowiązującą. Żaden organ władzy wykonawczej nie jest uprawniony do skutecznego zgłaszania zastrzeżeń do orzeczeń Trybunału, także pod względem proceduralnym, w tym do oceny ważności orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego.
Rada Wydziału Prawa i Administracji UŚl żąda publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 9 marca 2016
Uchwała Rady Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego z dnia 22 marca 2016 r. w sprawie opublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r [Od redakcji OK: uchwała zapadła miażdżącą większością głosów – 43 za, 2 przeciw, 5 wstrzymujących się)
§ 1
Rada Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach żąda niezwłocznego opublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r., sygn.
§2
1. Odmowa opublikowania tego wyroku stanowi rażące naruszenie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, która przepisem art. 190 ust. 2 zobowiązuje Prezesa Rady Ministrów do niezwłocznego publikowania przyjętych przez Trybunał Konstytucyjny
2. Odmowa opublikowania wydanego w dniu 9 marca 2016 r. orzeczenia spowoduje chaos w zakresie funkcjonowania państwa, w tym zwłaszcza organów wymiaru sprawiedliwości, zobowiązanych do respektowania określonego Konstytucją RP porządku prawnego.
§3
Rada Wydziału Prawa i Administracji wyraża głębokie przekonanie, że niezawiśli sędziowie i inne instytucje wymiaru sprawiedliwości będą kierować się postanowieniami Konstytucji i rozstrzygnięciami wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r. oraz respektować wyroki Trybunału Konstytucyjnego, także wówczas, gdyby Prezes Rady Ministrów odmawiała wykonywania obowiązku wskazanego w art. 190 ust. 2 Konstytucji RP.
§4
Rada Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach wskazuje, iż odmowa opublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego stanowi delikt konstytucyjny, za który osoby dopuszczające się naruszenia Konstytucji RP ponoszą odpowiedzialność
§ 5
Uchwała wchodzi w życie z dniem jej podjęcia.
DZIEKAN
Wydziału Prawa i Administracji
Uniwersytetu Śląskiego
prof. dr hab. Czesław Martysz
