Mają filmowcy swoje Razzies, czyli Golden Raspberry Award, zatem najwyższy czas pomyśleć także i o możliwości uhonorowania najwybitniejszych jurystów Prawniczymi Złotymi Malinami (w skrócie: Prazłomami) za 2024 rok.
Wydawało mi się, że absolutnym faworytem do tego prestiżowego wyróżnienia będą autorzy wniosku do Trybunału zwanego Konstytucyjnym o stwierdzenie, iż Polska nierządem (a właściwie bezrządem) stoi, bowiem dwie panie ministry złożyły przysięgę niezgodną z literalną treścią art. 151 Konstytucji RP, używając feminatywu. Nota bene, żaden członek Rady Ministrów nie może złożyć przysięgi zgodnej l i t e r a l n i e z treścią wskazanego przepisu, bowiem musiałby ograniczyć się do słów „obejmując urząd ministra”, bez dodawania nazwy działu, którym będzie kierował. Słowa, które mogą być dodane do roty przysięgi określone są przecież w zdaniu ostatnim art. 151 i mają one zdecydowanie inne brzmienie, charakter i wagę niż nazwa resortu. Jeszcze bardziej literalnie traktując ten przepis, ślubujący musiałby deklarować, iż obejmuje jednocześnie i funkcję Prezesa Rady Ministrów i wiceprezesa Rady Ministrów i ministra – oto, do czego prowadzi wymaganie dosłowności. Apices iuris non sunt iura.
Nie minęło parę dni i okazało się, jak głęboko się myliłem. Taki ci u nas jurystów, tych najwybitniejszych rzecz jasna, dostatek, że nie ma pewniaków. Sądzę, iż duże szanse należy przyznać pełnomocnikowi jednego z komitetów wyborczych, który w jak najbardziej oficjalnym trybie złożył do jak najprawdziwszej prokuratury zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez kilku członków Państwowej Komisji Wyborczej poprzez to, że dokonali nieco odmiennej od przyjmowanej dotąd wykładni jednego z przepisów kodeksu wyborczego i że działając w granicach swych kompetencji głosowali za uchwałą, która nie podoba się temu komitetowi.
W związku z powyższym krokiem nasuwa się kilka niezwykle interesujących problemów prawnych.
Po pierwsze, kiedy nastąpi zasadnicza nowelizacja wszelkich możliwych procedur, w myśl której uczestnikom postępowania niezadowolonym z dokonanej interpretacji przepisów prawa, w tym także ze zmiany tzw. linii orzeczniczej, przysługiwać będą nie apelacja, zażalenie, skarga, odwołanie, rewizja, kasacja (i tym podobne nie tylko archaiczne, ale i wręcz anachroniczne środki zaskarżenia), ale po prostu zawiadomienie do prokuratury o niesłusznej uchwale, wyroku czy postanowieniu.
Po drugie, kto rozstrzygnie rysujący się spór kompetencyjny pomiędzy Sądem Najwyższym (oczywiście orzekającym w składzie nie budzącym żadnych wątpliwości co do legitymacji jego członków), do którego została złożona skarga na podstawie art. 145 § 1 kodeksu wyborczego, a prokuraturą co do prawidłowości wykładni przyjętej przez większość członków PKW podejmujących tę uchwałę, która stanowi asumpt złożonego zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. W szczególności kto rozstrzygnie spór kompetencyjny w sytuacji, gdy w najbliższych dniach – co wydaje się wysoce prawdopodobne – inny, rzecz jasna również wybitny, prawnik, zechce włączyć się do walki o laury w kategorii Prawniczych Złotych Malin i złoży do Trybunału zwanego Konstytucyjnym wniosek o stwierdzenie niezgodności z ustawą zasadniczą uchwały podjętej przez Państwową Komisję Wyborczą, oczywiście z dodatkowym żądaniem dokonania zabezpieczenia.
Po trzecie, jaką podstawę swego rozstrzygnięcia co do złożonego zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przyjęła by prokuratura w wypadku stwierdzenia przez Sąd Najwyższy (oczywiście orzekający w składzie nie budzącym żadnych wątpliwości co do legitymacji jego członków), że wykładnia przyjęta przez członków niecnej większości Państwowej Komisji Wyborczej jest uprawniona.
Z pewnym takim lękiem, bo przecież nie nieśmiałością, czekam na dalsze wydarzenia, bowiem nagroda godna i chętnych wawrzynów może nie zbraknąć, a do końca roku jeszcze ponad trzy miesiące.
Stanisław Zabłocki
Autor opublikował wcześniej ten komentarz na swoim profilu FB
