Postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa z 16 lipca 2024 r. w sprawie immunitetu Marcina Romanowskiego zasługuje na uwagę z kilku względów. Celem poniższych uwag nie jest jednak pogłębiona analiza prawa Rady Europy (RE) w kwestii immunitetów i zastąpienie w tej roli sądu, ani też analiza postępowania prokuratury i doradzanie jej dalszych działań. Koncentruję się raczej na kakofonii, która towarzyszy powstałej sytuacji oraz na zarysowaniu ram traktatowych RE w obszarze immunitetów i przywilejów.

W końcowej części przedstawiam najistotniejsze wypisy z prawa Rady Europy dotyczącego immunitetów i przywilejów. Właściwe rozstrzygnięcie pozostawiam sądom.

1.

Szaleńczy atak na prokuraturę, której rzekoma nieudolność spowodowała porażkę prawną i polityczną, rozpoczął się po ogłoszeniu przez sąd rejonowy postanowienia odrzucającego wniosek prokuratury o zastosowanie wobec podejrzanego aresztu tymczasowego. Głos w tej sprawie zabrało grono dziennikarzy i polityków, niekiedy też absolwentów prawa, których kompetencja w temacie jest ograniczona.

Nie ustają natomiast pochwały dla sędzi sądu rejonowego – podkreślana jest zwłaszcza jej niezawisłość. Zauważmy jednak, że niezawisłość ta nie może opierać się wyłącznie na nieznajomości prawa, o czym świadczy niby-uzasadnienie postanowienia, które napisano wyłącznie na podstawie bałamutnego listu Przewodniczącego Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy (ZPRE) do Marszałka Sejmu.

Pojawiła się też opinia, że wobec istniejących wątpliwości brak zgody na areszt był zachowaniem rozsądnym. Echo tego poglądu znajdujemy w niby-uzasadnieniu postanowienia z 16 lipca (które z uzasadnieniem niewiele ma wspólnego): „Sąd stoi na stanowisku, że w zaistniałej sytuacji zasadnym jest respektowanie stanowiska wyrażonego przez Przewodniczącego Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy a niewątpliwe rozbieżności prawne dotyczące kwestii ochrony immunitetowej należy rozstrzygnąć na korzyść podejrzanego”.

O jakie wątpliwości chodzi i kto ma je wyjaśnić – tego sąd rejonowy nie wyjaśnia. Czy jednak rolą sądu nie jest przypadkiem wyjaśnianie wątpliwości, a nie zasłanianie się nimi i niewiążącą opinią przewodniczącego ZPRE? W tym kontekście pojawia się zdziwienie, a nawet niepokój.

Immunitet jest przeszkodą proceduralną uniemożliwiającą wszczęcie postępowania lub decyzję sądu, lecz to właśnie polski sąd (ewentualnie kompetentny sąd międzynarodowy) musi rozstrzygnąć pojawiające się wątpliwości. Ani Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy, ani jego przewodniczący, nie są organami sądowymi i nie mogą zastępować polskiego sądu w decydowaniu o tym, czy podejrzanemu przez prokuraturę przysługuje immunitet, a jeśli tak to jaki. Nie wyklucza to rzecz jasna opinii wydanych przez te podmioty zgodnie z prawem Rady Europy.

Innymi słowy sąd rejonowy uchylił się od swojego obowiązku i „sprytnie” przerzucił ciężar na instancję odwoławczą. Zachwyty nad niezawisłością sędzi (sądu) brzmią groteskowo (i smieszno, i straszno), a sytuacja urąga powadze polskiego państwa i należy ją określić mianem skandalu.

2.

W liście z 16 lipca 2024 r do marszałka Sejmu Przewodniczący ZPRE potwierdza, że członkowie (ich zastępcy) tego Zgromadzenia korzystają z immunitetów i przywilejów przysługujących im na podstawie art. 40 Statutu RE, Porozumienia Ogólnego w sprawie przywilejów i immunitetów Rady Europy oraz art. 3 Protokołu dodatkowego do tego Porozumienia. Powyższe stwierdzenie jest tzw. oczywistą oczywistością, problem dotyczy jednak zakresu wspomnianych immunitetów i przywilejów w omawianej, konkretnej sprawie.

Powyższe źródła są pochodzenia traktatowego i wymieniono je wyraźnie w punkcie 2 Wytycznych w sprawie zakresu immunitetów parlamentarnych przysługujących członkom Zgromadzenia. Same Wytyczne – niemające charakteru traktatowego – są natomiast uchwalone przez Zgromadzenie i jako przepisy prawa wewnętrznego dołączone do Regulaminu ZPRE. Takie przepisy mogą uzupełniać i precyzować prawo traktatowe nie wykraczając jednak poza jego traktatowe ramy.

Z listu Przewodniczącego wynika natomiast, że immunitety członków ZPRE trwają jakoby do momentu ich uchylenia przez Zgromadzenie i co więcej (chociaż bezpodstawnie) mają charakter absolutny, nawet po uchyleniu immunitetu parlamentarnego przez Sejm. Odpowiedzi na pytanie o zakres immunitetów RE nie znajdziemy w postanowieniu sądu rejonowego i musi ją znaleźć instancja odwoławcza.

3.

W tym kontekście wypada zarysować najważniejsze przepisy prawa Rady Europy dotyczące immunitetów.

Otóż z art. 40 Statutu RE, jak i art. 14 Porozumienia Ogólnego wynika, że immunitety i przywileje przysługują członkom ZPRE tylko w związku z wykonywaniem ich funkcji w niezależny sposób. Dotyczą one wszelkiego rodzaju przesłuchań urzędowych oraz aresztu i wszelkiego rodzaju postępowania sądowego w kontekście swobody wypowiedzi i udziału w głosowaniu.

W punkcie 73.7.b. Regulaminu ZPRE wyjaśnia się, że pod pojęciem “wykonywania ich funkcji” rozumie się “wszelkie obowiązki służbowe wykonywane przez przedstawicieli i zastępców Zgromadzenia w państwach członkowskich na podstawie decyzji właściwego organu Zgromadzenia i za zgodą właściwych władz krajowych”. Z całą pewnością nie należało do takich funkcji zarządzanie polskim Funduszem Sprawiedliwości.

Art. 15 Porozumienia Ogólnego wyklucza zastosowanie przewidzianych w nim immunitetów w przypadku, gdy członkowie ZPRE lub ich zastępcy zostali ujęci na gorącym uczynku popełniania przestępstwa, usiłowania popełnienia przestępstwa lub właśnie popełnionego przestępstwa (in flagrante delicto) bądź też w przypadkach, gdy Zgromadzenie Doradcze zrzekło się immunitetu.

Zakres immunitetów jest więc z góry traktatowo ograniczony, a ich specyfika polega na ochronie członków delegowanych do ZPRE przed działaniami państwa macierzystego godzącymi w niezależne wykonywanie ich funkcji. Tym samym nie upodabniają się one do szerokiego zakresu immunitetów i przywilejów dyplomatycznych, które służą ochronie przedstawiciela jednego państwa przed działaniami obcego państwa.

Wytyczne potwierdzają ograniczony charakter immunitetów członków ZPRE. W Regulaminie lub w Wytycznych pojawiają się jednak również wskazówki o konieczności ochrony właściwego wykonywania wymiaru sprawiedliwości, o niedopuszczalności nadużywania immunitetów i przywilejów dla celów osobistych lub o zakazie powoływania się na immunitety w przypadkach, gdy istnieją rzeczywiste podejrzenia o działalność korupcyjną (pkt 4 i 5 wstępu do Wytycznych). Zgodnie z punktem 9.6 Wytycznych wniosek o uchylenie immunitetu musi być poważny, to znaczy „nie może wynikać z innych powodów niż wymierzenie sprawiedliwości”.

Korzystanie z immunitetów przez członków ZPRE (ich zastępców) ograniczono początkowo do sesji ZPRE (art. 15 Porozumienia Ogólnego), a następnie rozszerzono do udziału w posiedzeniach komitetów ZPRE oraz podróży na te posiedzenia (art. 3 Protokołu dodatkowego). Zgodnie natomiast pkt 9.1 Wytycznych zwrot “w czasie sesji” Zgromadzenia oznacza cały rok parlamentarny jego działań. Tę ewolucję, zwłaszcza w formie Wytycznych, traktować można jako próbę pozastatutowego rozszerzania czasowego zakresu immunitetów. W sprawie rozpatrywanej przez polski sąd kwestia ta nie ma pierwszoplanowego znaczenia w porównaniu z zagadnieniem zakresu materialnego immunitetów Rady Europy.

4.

W Wytycznych wyodrębniono dwa obszary immunitetowe.

Pierwszy z nich to absolutny immunitet w zakresie swobody wypowiedzi i głosowania (absolute immunity in respect of words spoken and votes cast – Article 14 of the General Agreement on Privileges and Immunities of the Council of Europe).

Immunitet ten obejmuje jedynie to, co jest ściśle niezbędne, aby umożliwić członkom Zgromadzenia wykonywanie ich obowiązków, angażowanie się w pełną szacunku debatę lub wyrażanie krytycznych stanowisk, jednocześnie wykluczając nadużywanie przywilejów i immunitetów dla osobistych korzyści (6.5).

Zgodnie z punktem 7 Wytycznych do właściwych sądów krajowych należy uznanie, że członek lub były członek korzysta z absolutnego immunitetu ze względu na bezpośredni i oczywisty związek z jego funkcjami parlamentarnymi.

Drugi obszar ochrony to immunitet od aresztowania i postępowania sądowego (Immunity from detention and prosecution – Article 15 of the General Agreement on Privileges and Immunities of the Council of Europe).

Jego celem jest ochrona członków ZPRE przed nieuzasadnionymi naciskami, które mogłyby być wywierane w odniesieniu do działań, które nie są częścią typowej działalności parlamentarnej (pkt 9 Wytycznych).

W punkcie 9.4 Wytycznych przewidziano, że na ten immunitet nie można się powoływać w przypadkach in flagrante delicto, ale równolegle zakazano bezpodstawnego pozbawienia immunitetu pod tym pretekstem.

Zgodnie z punktem 9.7 Wytycznych „immunitet może zostać uchylony wyłącznie przez Zgromadzenie na wniosek właściwego organu danego państwa członkowskiego”, którym jest „zazwyczaj sędzia prowadzący sprawę, ale może nim być również prokurator lub Minister Sprawiedliwości”.

5.

Powracając do listu Przewodniczącego ZPRE do Marszałka Sejmu oraz postanowienia sądu rejonowego listowna inicjatywa Przewodniczącego sprawia wrażenie politycznej operacji.

Stwierdzenie w liście, że podejrzany korzysta z immunitetów i przywilejów nie jest odkrywcze, sugeruje jednak, że immunitet członków Zgromadzenia ma charakter absolutny (na wzór immunitetu dyplomatycznego ew. parlamentarnego krajowego) co jest bezpodstawne i sprzeczne z przepisami Rady Europy.

W Regulaminie Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy (pkt 73.6) oraz w przypisie do pkt 9.4 Wytycznych przewidziano, że Przewodniczący Zgromadzenia może wystąpić z inicjatywą potwierdzenia i ochrony przywilejów i immunitetów danego członka w sytuacji mocnego przypuszczenia o bezpodstawnym działaniu władz państwowych, zwłaszcza w przypadku aresztowania członka Zgromadzenia lub pozbawienia go swobody poruszania się w kontekście naruszenia jego przywilejów i immunitetów. Członek może również zwrócić się do Przewodniczącego o obronę swojego immunitetu.

Zwykła logika wskazuje, że to przekonanie nie może się opierać wyłącznie na jednostronnych źródłach, lecz musi być uzupełnione o wstępne chociażby informacje ze strony państwowej. Trudno jednak o mocne przypuszczenie bezprawności wniosku aresztowego w przypadku bardzo dobrze udokumentowanego przestępstwa dużego kalibru. Wobec powyższego treść listu Przewodniczącego ZPRE jest wyrazem manipulacji okolicznościami i przepisami prawa RE.

Ponadto, sąd rejonowy przytacza w swoim niby-uzasadnieniu dwa fragmenty listu:

– „W piśmie tym wskazano, że każdy organ krajowy składający wniosek o uchylenie immunitetu członka Zgromadzenia Parlamentarnego w odniesieniu do swojego własnego parlamentu krajowego musi również złożyć wniosek do Zgromadzenia o uchylenie immunitetu”.

– „Z treści pisma Przewodniczącego ZPRE wynika wprost, iż jeżeli władze krajowe zostaną poinformowane o tym, że członek korzysta z immunitetu powinny one zawiesić postępowanie sądowe do czasu zniesienia immunitetu przez Zgromadzenie Parlamentarne”.

Pierwszy wymóg nie znajduje potwierdzenia w tekstach traktatowych RE, ani w Regulaminie ZPRE, ani w dołączonych do niego Wytycznych. Przyjęcie takiej tezy oznaczałoby uzależnienie uchylenia immunitetu przez Sejm od uchylenia go przez ZPRE.

Z kolei o zawieszeniu postępowania do momentu uchylenia immunitetu przez ZPRE mowa jest tylko w przypisie do punktu 7 Wytycznych i to tylko w formule should (ale nie shall). Nie jest to zatem żaden obowiązek prawny.

6.

W konsekwencji nie sposób nie zauważyć, że inicjatywa Przewodniczącego ZPRE (Theodoris Rousopoulos) oraz jego list bazują na okolicznościach i przesłankach pozaprawnych.

List ten powstał w ciągu kilku dni, a sam Przewodniczący „redagował” go on-line przy „pomocy” obsadzonej przez poprzedni rząd polskiej ambasady przy Radzie Europy. Europoseł Mularczyk wiedział o jego istnieniu jeszcze przed jego upublicznieniem.

Nie od rzeczy będzie też zauważyć, że podejrzany o popełnienie przestępstwa jest członkiem międzynarodowej struktury (Opus Dei¹) o swoistych celach i zadaniach, a także sieci powiązań, co może nie pozostawać bez wpływu na omawiany kazus. Tyle można na dziś oględnie stwierdzić. Niezbędne wydaje się jednak dokładniejsze zbadanie tego tła, ponieważ delegowanie Marcina Romanowskiego do ZPRE po wyborach przegranych w 2023 r. przez PiS i cała operacja immunitetowa, której kulminacją był list przewodniczącego ZPRE do Marszałka Sejmu, nie wydają się przypadkowe. Pikanterii sprawie dodaje fakt, że Przewodniczący Rousopoulos zamieszany był w korupcyjną aferę finansową, która doprowadziła do jego dymisji z urzędu ministra stanu w roku 2008².

Załącznik dokumentacyjny

Statut Rady Europy (1949)

Art. 40 a. Rada Europy, przedstawiciele członków i Sekretariat korzystają na terytorium członków z przywilejów i immunitetów niezbędnych do wykonywania ich funkcji. Na mocy tych immunitetów przedstawiciele do Zgromadzenia Doradczego nie mogą być, w szczególności, aresztowani ani ścigani na terytorium członków z powodu poglądów wyrażonych lub sposobu głosowania w Zgromadzeniu, jego komitetach lub komisjach.

————-

Porozumienie Ogólne w sprawie przywilejów i immunitetów Rady Europy (1949)

Art. 14. Przedstawiciele w Zgromadzeniu Doradczym i ich zastępcy korzystają [shall] z immunitetu od wszelkiego rodzaju przesłuchań urzędowych oraz od aresztu i wszelkiego rodzaju postępowania sądowego w stosunku do wypowiadanych słów i udziału przez nich w głosowaniu w czasie wykonywania ich funkcji.

Art. 15 Podczas sesji Zgromadzenia Doradczego przedstawiciele w Zgromadzeniu oraz ich zastępcy, niezależnie od tego, czy są członkami parlamentu, korzystają [shall]: (a) na terytorium własnego państwa z immunitetów przyznawanych w tym państwie członkom parlamentu; (b) na terytoriach wszystkich innych państw członkowskich z immunitetu od aresztowania i postępowania sądowego. Immunitet ten stosuje się również podczas podróży na miejsce posiedzenia Zgromadzenia Doradczego i z powrotem. Jednakże nie ma on zastosowania, gdy przedstawiciele lub ich zastępcy zostali ujęci na gorącym uczynku popełniania przestępstwa, usiłowania popełnienia przestępstwa lub popełnienia przestępstwa bądź też w przypadkach, gdy Zgromadzenie Doradcze zrzekło się immunitetu. [It does not, however, apply when Representatives and their substitutes are found committing, attempting to commit, or just having committed an offence, nor in cases where the Assembly has waived the immunity.]

————–

Protokół dodatkowy do Porozumienia ogólnego w sprawie przywilejów i immunitetów Rady Europy (1952)

Artykuł 3. Postanowienia artykułu 15 porozumienia stosuje się do przedstawicieli w Zgromadzeniu i ich zastępców w każdym wypadku, gdy uczestniczą w posiedzeniach Komitetów lub Podkomitetów Zgromadzenia Doradczego bądź też podróżują na miejsce posiedzenia i z powrotem, niezależnie, czy Zgromadzenie będzie w tym czasie obradować, czy też nie.

Artykuł 5. Przywileje, immunitety i ułatwienia przyznawane są przedstawicielom państw członkowskich nie dla ich osobistej korzyści, lecz w celu zapewnienia im całkowitej niezależności przy wykonywaniu ich funkcji związanych z Radą Europy. Państwo członkowskie ma zatem nie tylko prawo, ale i obowiązek uchylić immunitet swojemu przedstawicielowi w każdym wypadku, gdy immunitet ten mógłby utrudniać sprawowanie wymiaru sprawiedliwości oraz gdy może być on uchylony bez uszczerbku dla celu, w którym został przyznany.

——————

Rules of Procedure of the Assembly (January 2023)

Rule 73 – Waiver of the immunity of representatives and substitutes 

73.6. In the event of a member of the Assembly being arrested or deprived of freedom of movement in supposed violation of their privileges and immunities, the President of the Assembly may take the initiative of confirming the privileges and immunities of the member concerned, where applicable following consultation of the competent Assembly bodies. A member or former member may address a request to the President of the Assembly to defend his or her immunity and privileges. At the request of the President, the Bureau may, subject to ratification by the Assembly, refer the case to the relevant committee.

73.7.a. When dealing with requests for the waiver of the Council of Europe immunity, or with requests to defend that immunity of an Assembly member, the competent Assembly organs shall interpret Article 15.a of the General Agreement on Privileges and Immunities of the Council of Europe as follows. Assembly representatives or substitutes are immune from prosecution and arrest in the exercise of their functions as Assembly members or when travelling on Assembly business, whether this is inside or outside of their national territory. If they are not active within this meaning or not travelling on Assembly business, the national regime shall apply within their country.

73.7.b. The terms “in the exercise of their functions” include all official duties discharged by Assembly representatives and substitutes in the member states on the basis of a decision by a competent Assembly body and with the consent of the appropriate national authorities.

—————

Resolution 2392 (2021). Guidelines on the scope of the parliamentary immunities enjoyed by members of the Parliamentary Assembly (appended to the Rules of Procedure as a complementary text)

2. Members of the Parliamentary Assembly enjoy privileges and immunities which serve to preserve the integrity of the Assembly and ensure the independence of its members in the discharge of their office. These privileges and immunities are granted by Article 40 of the Statute of the Council of Europe and by Articles 13 to 15 of the General Agreement on Privileges and Immunities of the Council of Europe and Article 3 of the Additional Protocol thereto.

4. However, the Assembly notes that, in implementing the system of protection for its members, it is now essential to clarify the scope of the current provisions and to lay down clear and objective criteria enabling privileges and immunities to serve their institutional purpose while preventing the possible misuse of privileges by parliamentarians for personal purposes.

5. The Assembly recalls that both the Group of States against Corruption (GRECO) in 2017 and the Independent Investigation Body on the allegations of corruption within the Parliamentary Assembly in 2018 recommended that the immunity regime be supplemented and clarified by a set of criteria, in order to prevent immunities and privileges from being invoked in cases where there are real suspicions of corrupt activity.

Guidelines on the scope of parliamentary immunities enjoyed by members of the Parliamentary Assembly

Absolute immunity in respect of words spoken and votes cast (Article 14 of the General Agreement on Privileges and Immunities of the Council of Europe)

6. The immunity guaranteed by Article 14 of the General Agreement on Privileges and Immunities [Representatives to the Consultative Assembly and their substitutes shall be immune from all official interrogation and from arrest and all legal proceedings in respect of words spoken or votes cast by them in the exercise of their functions.]:

6.1 is absolute, permanent and perpetual in nature; it continues to apply after the end of a member’s mandate; it cannot be waived by the Parliamentary Assembly or a national parliament;

6.3 applies to all legal proceedings (criminal, civil or administrative) which may arise in relation to words spoken and votes cast.

6.5 given the exceptional protection, covers merely what is strictly necessary to allow the Assembly members to perform their duties, engage in respectful debate or express critical positions while precluding the misuse of the privileges and immunities for personal benefit.

7. It is the responsibility of competent national courts to recognise that a member or a former member enjoys absolute immunity owing to the direct and obvious link to his or her parliamentary functions. By doing so, the relevant Council of Europe bodies and national courts must co-operate so as to avoid any conflict in the interpretation and application of the provisions of the Statute and the General Agreement on Privileges and Immunities. [Note: Consequently, where the national authority is informed of the fact that a member has made a request for defence of that immunity, it should stay the judicial proceeding.]

Immunity from detention and prosecution (Article 15 of the General Agreement on Privileges and Immunities of the Council of Europe)

9. The purpose of this immunity is to protect a parliamentarian from undue pressure which could be exercised against him or her in respect of acts which do not constitute a part of typical parliamentary activities and applies as follows:

9.1 members of the Parliamentary Assembly enjoy the immunity provided for in Article 15 during the Assembly sessions. The term “during the sessions” covers the whole parliamentary year in view of the continuous activity of the Assembly and its bodies;

9.4 immunity cannot be invoked in cases of in flagrante delicto. As the objective of this provision is to quickly restore public order and reduce the risk of evidence disappearing, its use by national authorities shall not be inspired by concerns unrelated to the proper administration of justice; [Note: In cases where there is a strong assumption that a member was groundlessly deprived of his or her privileges by the application of the provision in flagrante delicto, the President could take the initiative to assert the privileges and immunities of the member concerned. The member could also petition the President to defend his or her immunity.]

9.7 immunity cannot be waived except by the Assembly at the request of a “competent authority” of the member State concerned. The competent authority is normally the judge in charge of the case, but it could also be the public prosecutor or the Minister of Justice. The request to waive immunity may be submitted by an authority of a member State other than the one of which the member in question is a national.

https://oko.press/uzasadnienie-sadu-ktory-nie-zgodzil-sie-aresztowanie-romanowskiego?utm_source=Lista+Podstawowa&utm_campaign=23d36f1643-Tygodniowy_21_07_2024&utm_medium=email&utm_term=0_3c81d4ef34-23d36f1643-138564462

(fragment postanowienia Sądu rejonowego Warszawa-Mokotów z dnia 16 lipca 2024 r. – sędzia Agata Pomianowska)

„Prokurator Prokuratury Krajowej złożył wniosek o zastosowanie tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy wobec podejrzanego Marcina Romanowskiego.

Sąd pragnie zauważyć, że w sprawie występuje negatywna przesłanka procesowa określona w art. 17 § 1 pkt 10 kpk, tj. brak wymaganego zezwolenia na ściganie. Podejrzany Marcin Romanowski jest członkiem (zastępcą) Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy od 22 stycznia 2024 r.

Jak wynika z opublikowanego pisma Przewodniczącego Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy Theodorisa Rosopoulosa z dnia 16.07.2024 r. opublikowanego w mediach w dniu dzisiejszym w godzinach wieczornych, oraz złożonego do akt w dniu dzisiejszym skierowanego do Marszałka Sejmu RP Szymona Hołowni podejrzany Marcin Romanowski objęty jest immunitetem wynikającym z art. 15 Układu Ogólnego w sprawie przywilejów i immunitetów Rady Europy.

Z treści pisma Przewodniczącego ZPRE wynika wprost, iż jeżeli władze krajowe zostaną poinformowane o tym, że członek korzysta z immunitetu powinny one zawiesić postępowanie sądowe do czasu zniesienia immunitetu przez Zgromadzenie Parlamentarne. Nadto w piśmie tym wskazano, że każdy organ krajowy składający wniosek o uchylenie immunitetu członka Zgromadzenia Parlamentarnego w odniesieniu do swojego własnego parlamentu krajowego musi również złożyć wniosek do Zgromadzenia o uchylenie immunitetu.

Opinie prawne załączone do akt przez prokuratora w swej treści wskazują, że ostateczna decyzja o tym czy czyn podlega ochronie immunitetowej wynikającej z przepisów prawa Rady Europy należy do sądu rozpatrującego sprawę. Sąd stoi na stanowisku, że w zaistniałej sytuacji zasadnym jest respektowanie stanowiska wyrażonego przez Przewodniczącego Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy a niewątpliwe rozbieżności prawne dotyczące kwestii ochrony immunitetowej należy rozstrzygnąć na korzyść podejrzanego.

Z tych względów uznać należy, iż wniosek prokuratora dotknięty jest wskazaną negatywną przesłanką procesową określoną w art. 17 § 1 pkt 10 kpk.

W tej sytuacji bezprzedmiotowym jest odnoszenie się do pozostałych kwestii wskazanych we wniosku dotyczących zasadności stosowania bądź niewnioskowanego środka zapobiegawczego”.