Czwartek, 13 czerwca 2024 r.
Wyrok w sprawie C-411/23 D.
Pytania prejudycjalne zadane przez Sąd Okręgowy w Warszawie dotyczą wykładni rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów.
Powód w postępowaniu krajowym domaga się odszkodowania z tytułu opóźnienia lotu na trasie Kraków – Chicago 2 lipca 2018 r. Przewoźnik lotniczy powołał się na wystąpienie nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu ww. rozporządzenia. W kwietniu 2018 r. miał otrzymać od producenta silników informację o wadzie projektowej oraz instrukcje ograniczające wykorzystanie samolotów, w których silniki te były zamontowane. Producent nie zalecał natychmiastowego uziemienia wszystkich samolotów, zalecał natomiast wykonywanie przeglądów silników w podanym zakresie i częstotliwości. Przegląd mógł, choć nie musiał, ujawnić usterkę, którą w istocie wykryto 28 czerwca 2018 r.
Pozwany uważa, że wystąpiła nadzwyczajna okoliczność i nie był w stanie zapobiec opóźnieniu. Nie mógł bowiem wymienić wadliwych silników, bądź podwoić floty, zorganizować transportu zastępczego ani przeorganizować siatki połączeń.
Trybunał będzie musiał odpowiedzieć, czy ukryta wada silnika stanowi nadzwyczajną okoliczność, także wtedy, gdy przewoźnik został o niej wcześniej uprzedzony. Po drugie, wyjaśnienia wymaga, czy należy oczekiwać od przewoźnika lotniczego, aby biorąc pod uwagę prawdopodobne ujawnienie wady konstrukcyjnej silnika samolotu podjął prewencyjne działania mające na celu utrzymanie w gotowości samolotów zastępczych.
Wyrok w sprawie C-266/23 Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy
Pytania prejudycjalne zadane przez Naczelny Sąd Administracyjny dotyczą wykładni dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej.
W stanie faktycznym sprawy organ podatkowy I instancji odmówił spółce zwrotu części zapłaconej akcyzy od energii elektrycznej wykorzystanej w 2016 r. W ocenie organu, spółka nie miała prawa do równoczesnego korzystania ze zwolnienia od akcyzy energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach elektrolitycznych oraz ze zwolnienia przewidzianego dla zakładów energochłonnych. Decyzję tę utrzymał w mocy organ podatkowy II instancji. Skargę spółki oddalił także WSA w Warszawie.
Pytania NSA zmierzają do ustalenia dwóch kwestii. Po pierwsze, chodzi o zakres pojęcia „rzeczywisty koszt energii nabytej” w rozumieniu dyrektywy 2003/96/WE, a w szczególności o to, czy termin ten odnosi się wyłącznie do ceny nabycia samej energii elektrycznej, czy też do ceny nabycia energii elektrycznej powiększonej o koszt dodatkowych opłat, których poniesienia wymagają przepisy krajowe. Po drugie, ustalenia wymaga, czy na gruncie wspomnianej dyrektywy, zwolnienie z akcyzy od nabycia energii elektrycznej dla zakładu energochłonnego nie ma zastosowania w przypadku, gdy taki zakład korzysta z innego – przedmiotowego – zwolnienia z akcyzy na podstawie prawa krajowego.
Opinia rzecznika generalnego w sprawach połączonych C-146/23 Sąd Rejonowy w Białymstoku i C-374/23 Adoreikė (LT)
Pytania prejudycjalne zadane przez sądy z Polski i Litwy dotyczą zasady niezależności sądów w kontekście warunków wynagradzania sędziów.
W sprawie litewskiej dwóch sędziów sądu administracyjnego w Wilnie żąda od państwa odszkodowania. Wskazują, że poziom ich wynagrodzeń zależy wyłącznie od woli politycznej władzy wykonawczej i ustawodawczej, co jest niezgodne m.in. z litewską konstytucją. Według nich, poziom wynagrodzeń sędziów nie odpowiada powadze tego urzędu i jest niższy niż honoraria przedstawicieli innych zawodów prawniczych. Pytania prejudycjalne zmierzają do wyjaśnienia, czy taka sytuacja odpowiada standardowi prawa Unii.
W sprawie polskiej, sędzia sądu rejonowego w Białymstoku wystąpił przeciwko swojemu pracodawcy o zapłatę wynagrodzenia. Jak wskazuje, zamrożenie systemowej waloryzacji sędziowskich uposa.eń, do którego doszło w Polsce w latach 2021-2023, doprowadziło do pogorszenia jego warunków płacy. Trybunał został zapytany w trybie prejudycjalnym
m.in. o to, czy takie rozwiązanie było zgodne m.in. z zasadą niezawisłości sędziów.
Opinia rzecznika generalnego w sprawie C-118/23 Geting Holding i in.
Pytania prejudycjalne Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie dotyczą interpretacji dyrektywy 2014/59/UE. Zostały one zadane w związku z wszczęciem we wrześniu 2022 r. przymusowej restrukturyzacji Getin Noble Bank przez Bankowy Fundusz Gwarancyjny.
Decyzję tę zaskarżyła rada nadzorcza banku, lecz także inne podmioty, które uważają, że doszło w ten sposób do naruszenia ich interesu prawnego. Wśród skarżących są m.in. właściciele umorzonych akcji lub obligacji wyemitowanych przez Getin Noble Bank oraz osoby, które zawarły z nim umowy kredytu powiązane z kursem franka szwajcarskiego. Łącznie do sądu
wpłynęło ponad 7 tys. skarg.
WSA w Warszawie powziął wątpliwości dotyczące, po pierwsze, ekonomiki postępowania sądowoadministracyjnego, tj. tego, czy na gruncie prawa Unii byłoby dopuszczalne ograniczenie kręgu podmiotów uprawnionych do zaskarżenia decyzji Bankowego Funduszu Gwarancyjnego oraz, po drugie, obowiązku sądu do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia wszystkich skarg.
W tym kontekście sąd zauważył, że decyzja jest przedmiotem skargi jej adresatów; sąd nie jest Informacja o bieżącej działalności orzeczniczej Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Unii Europejskiej związany zarzutami i wnioskami skargi, a wynik wydany w wyniku jej rozpoznania będzie skuteczny względem wszystkich zainteresowanych, a nie tylko stron postępowania.
Po drugie, sąd zmierza do wyjaśnienia, czy zgodnie z ww. dyrektywą 2014/59/UE państwo członkowskie może powierzyć funkcję organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji organowi będącemu jednocześnie ustawowym gwarantem depozytów bankowych lub kuratorem (tymczasowym administratorem) banku, jak ma to miejsce w przypadku Bankowego Funduszu Gwarancyjnego.
Czwartek, 20 czerwca 2024 r.
Opinia rzecznika generalnego w sprawie C-197/23 S.
Między stronami toczy się spór o zasądzenie kwot, jakie jedna z nich przekazała drugiej tytułem innych niż marża opłat za przyjęcie towaru do obrotu. W 2019 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo o zapłatę. Od wyroku tego powód wniósł apelację, podnosząc zarzut nieważności postępowania polegający na sprzeczności składu orzekającego sądu z przepisami prawa, w związku z naruszeniem zasady niezmienności składu orzekającego.
Sąd Apelacyjny w Warszawie ustalił, że na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego, zgodnie z systemem losowego przydziału spraw, sprawa została przydzielona sędzi E.T. W dniu, w którym miała odbyć się rozprawa, sędzia E.T. skorzystała z urlopu na żądanie, a w konsekwencji sprawa została przekazana do rozpoznania sędziemu dyżurnemu.
Sąd Apelacyjny w Warszawie powziął poważne wątpliwości dotyczące okoliczności przekazania sprawy sędziemu dyżurnemu. Po dokonaniu szeregu czynności weryfikacyjnych złożył zawiadomienie do prokuratury oraz wszczął czynności z zakresu nadzoru administracyjnego nad Sądem Okręgowym w Warszawie. Wystąpił także do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, czy sąd, którego skład został wyznaczony i zmieniony z rażącym naruszeniem przepisów prawa krajowego jest sądem niezawisłym, bezstronnym i ustanowionym uprzednio na mocy ustawy w rozumieniu prawa Unii.
