Wtorek, 20 lutego 2024 r.

Wyrok w sprawie C-715/20 X

Środa, 21 lutego 2024 r.

Rozprawa w sprawie C-255/22P Polski Koncern Naftowy Orlen przeciwko Komisji

W latach 2011–2015 Komisja Europejska przeprowadziła dochodzenia dotyczące funkcjonowania rynków gazu w Europie Środkowo-Wschodniej i realizacji reguł konkurencji. W szczególności Komisja wystosowała żądania udzielenia informacji do różnych uczestników rynku, w tym Gazpromu i niektórych z jego odbiorców, w tym PGNiG S.A.

22 kwietnia 2015 r. Komisja wysłała Gazpromowi pismo w sprawie przedstawienia zarzutów, dochodząc do wstępnego wniosku, że Gazprom zajmuje pozycję dominującą na krajowych rynkach wyższego szczebla dostaw hurtowych gazu w zainteresowanych państwach Europy Środkowo-Wschodniej oraz że nadużywa tej pozycji za pomocą strategii antykonkurencyjnej. W toku postępowania Gazprom ustosunkował się do zastrzeżeń Komisji, a na dalszym jego etapie przyjął projekt zobowiązań. Uznając te zobowiązania za ostateczne i wiążące, Komisja wydała 24 maja 2018 r. decyzję i zamknęła prowadzone postępowania. Doszła bowiem do wniosku, że nie ma już potrzeby podejmowania przez nią działań w odniesieniu do zidentyfikowanych uprzednio praktyk Gazpromu, stanowiących potencjalnie naruszenie prawa
konkurencji.

Skarga PGNiG S.A. na tę decyzję została oddalona przez Sąd w wyroku z 2 lutego 2022 r., T-616/18. W postępowaniu przed Trybunałem PGNiG S.A. żąda uchylenia tego wyroku w całości, a także stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z 24 maja 2018 r. Tytułem ewentualnym, skarżąca domaga się przekazania sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania.

Czwartek, 22 lutego 2024 r.

Opinia w sprawie C-693/22 I. (Sprzedaż bazy danych)

Pytanie prejudycjalne skierowane przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie dotyczy wykładni przepisów RODO. Zmierza ono do ustalenia, czy przedmiotem postępowania egzekucyjnego może być baza danych klientów spółki oraz czy przepisy RODO stoją na przeszkodzie sprzedaży takiej bazy danych przez komornika. Sąd chce wyjaśnić w szczególności, czy ewentualne zbycie bazy danych przez komornika w toku postępowania egzekucyjnego może być klasyfikowane jako „zadanie realizowane w interesie publicznym” w rozumieniu RODO.

Opinia w sprawie C-603/22 M.S. i in.

Postępowanie karne przed Sądem Rejonowym w Słupsku, który skierował do Trybunału szereg pytań prejudycjalnych, dotyczy trzech nieletnich oskarżonych o nielegalne wejście i zdewastowanie ośrodka wypoczynkowego. Sąd ten chce ustalić, między innymi, czy dyrektywa 2016/800 ws. gwarancji procesowych dla dzieci będących podejrzanymi lub oskarżonymi w postępowaniu karnym zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia pomocy adwokata dzieciom od momentu postawienia zarzutów, jeżeli dziecko lub podmioty posiadające odpowiedzialność rodzicielską nie ustanowiły same obrońcy, oraz do zapewnienia, aby dzieci były przesłuchiwane przez policję w obecności i przy uczestnictwie ich adwokata. Niejasne jest także, czy dzieci będące podejrzanymi lub oskarżonymi w postępowaniu karnym, muszą być niezwłocznie informowane o przysługującym im prawie do korzystania z pomocy adwokata, prawie do odmowy składania wyjaśnień i prawie do nieobciążania samego siebie. Wyjaśnienia wymaga ponadto, czy gwarancje przewidziane w ww. dyrektywie obejmują także młode osoby dorosłe, które ukończyły 18 lat dopiero w toku postępowania.

Sąd chce ponadto ustalić, czy prokurator ma obowiązek podczas postępowania przygotowawczego zapewnić skuteczną ochronę prawną przysługującą na podstawie ww. dyrektywy, uznając bezpośredni skutek jej przepisów, i czy powinien działać niezależnie w skutecznym stosowaniu prawa Unii. W tym kontekście Sąd zastanawia się także nad zgodnością z prawem UE regulacji krajowych pozwalających Ministrowi Sprawiedliwości – Prokuratorowi Generalnemu zarządzić natychmiastową przerwę w czynnościach służbowych sędziego oraz wydawać wiążące polecania prokuratorom niższego rzędu, w tym utrudniające bezpośrednie stosowanie prawa UE.

Opinia w sprawie C-76/22 Santander Bank Polska

Wniosek do Trybunału Sprawiedliwości, złożony przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie, dotyczy wykładni dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi.

W 2017 r. konsumentka zawarła z poprzednikiem prawnym pozwanego banku umowę o kredyt mieszkaniowy. Kredytu udzielono na 360 miesięcy. W umowie zastrzeżono prowizję w wysokości 2,5% kwoty kredytu. Kwota ta, tj. 2.600 PLN, została wskazana jako element całkowitego kosztu kredytu.

W 2019 r. powódka dokonała przedterminowej całkowitej spłaty kredytu. Ponieważ do wcześniejszej spłaty doszło po upływie 19 miesięcy, powódka stwierdziła, że bank powinien zwrócić jej prowizję przypadającą na okres 341 miesięcy. W tym celu złożyła reklamację, której bank nie uwzględnił.

W toku postępowania sądowego bank wniósł o oddalenie powództwa, argumentując, że prowizja miała charakter jednorazowy i jest wyłączona z obowiązku proporcjonalnego zwrotu. Powziąwszy wątpliwości co do interpretacji prawa Unii
w tym zakresie, sąd wystąpił z pytaniami prejudycjalnymi.