Czwartek, 21 września 2023 r.
Wyrok w sprawie C-139/22 mBank (Krajowy rejestr nieuczciwych klauzul umownych)
Przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie toczy się postępowanie z powództwa małżonków o zwrot przez bank nienależnie pobranych rat kredytu hipotecznego indeksowanego do franka szwajcarskiego (CHF).
Na etapie składania wniosku kredytowego jeden z małżonków, posiadający wyższe wykształcenie z zakresu z zarządzania i finansów, był zatrudniony w pozwanym baku, znał jego ofertę i informował klientów o ryzyku kursowym, przedstawiając im symulację zadłużenia na wypadek zmiany kursu CHF/PLN. Drugi z nich nie miał wiedzy w tej dziedzinie i nie uczestniczył aktywnie w procedurze kredytowej.
Powziąwszy wątpliwości dotyczące wykładni dyrektywy 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, i ustalenia, czy umowa zawiera nieuczciwe warunki umowne, sąd odsyłający wystąpił do Trybunału z czterema pytaniami prejudycjalnymi. Chce on m.in. ustalić, czy ww. dyrektywa pozwala przyjąć, że do uznania nieuzgodnionego indywidualnie warunku umownego za nieuczciwy wystarczające jest stwierdzenie, że treść tego warunku umownego odpowiada treści postanowienia wzorca umownego wpisanego do rejestru klauzul nieuczciwych.
Niejasne jest także to, czy przedsiębiorca ma obowiązek informowania o istotnych cechach umowy i ryzykach związanych z umową każdego konsumenta, nawet jeżeli konsument posiada odpowiednią wiedzę w danej dziedzinie.
Opinia rzecznika generalnego w sprawie C-334/22 Audi
Audi AG domaga się przed Sądem Okręgowym w Warszawie, między innymi, zakazania pozwanemu przedsiębiorcy importowania, oferowania, wprowadzania do obrotu i reklamowania osłon chłodnicy (tzw. grilli, atrap) niepochodzących od powoda, a opatrzonych oznaczeniem identycznym lub podobnym do unijnego znaku towarowego (cztery nachodzące na siebie obręcze).
Pozwany sprzedaje produkty głównie innym przedsiębiorcom (dystrybutorom) i powołuje się na powszechną praktykę wśród producentów samochodów (dużych koncernów motoryzacyjnych), polegającą na niesprzeciwianiu się sprzedaży atrap (osłon chłodnicy), na których znajduje się miejsce przypominające, ale też pozwalające zamontować oryginalny chromowany emblemat. Jego zdaniem, miejsce to pełni jedynie funkcję techniczną i tak jest odbierane przez przeciętnego, uważnego i racjonalnego odbiorcę.
W celu wyjaśnienia, czy zakres ochrony prawa wyłącznego do znaku towarowego rozciąga się również na elementy mocowania owego znaku do części samochodowej, które jednocześnie swym wyglądem (kształtem) są identyczne, łudząco podobne lub podobne do znaku towarowego, Sąd Okręgowy w Warszawie skierował do Trybunału pytania dotyczące interpretacji rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej.
Opinia rzecznika generalnego w sprawie C-442/22 Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie
Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił się do Trybunału o wyjaśnienie, czy art. 203 dyrektywy 2006/112/WE ws. wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (stanowiący, że każda osoba, która wykazuje VAT na fakturze, jest obowiązana do zapłaty tego podatku), należy interpretować w ten sposób, że jeśli pracownik podatnika VAT wystawił fałszywą fakturę, na której wpisał dane pracodawcy jako podatnika, bez jego wiedzy i zgody, osobą, która wykazuje podatek VAT na fakturze i tym samym zobowiązana do zapłaty podatku jest:
– podatnik VAT, którego danymi bezprawnie posłużono się w treści faktury, czy też
– pracownik, który bezprawnie wykazał VAT na fakturze, wykorzystując dane podmiotu będącego podatnikiem VAT.
NSA zastanawia się również, czy można uznać, że podatnik VAT, który zatrudnia pracownika, który bezprawnie umieścił dane podatnika na fakturze VAT, nie dochował należytej staranności w nadzorze nad tym pracownikiem.
/Na podstawie komunikatu prasowego TSUE/
