Myślałem, że od tej pory coś się zmieniło. Trochę tak. Powołano kolejnych 3 sędziów. Ich biogramy również tu zamieszczono. A Pana Piotrowicza jak nie było, tak nie ma. A przecież ma taki piękny życiorys (na ilustracji zmieściło się tylko część tego, co można przeczytać w Wikipedii.

Panie sędzio, przecież to można napisać inaczej. Służę pomocą:

„W okresie studiów na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, ściśle współpracował z przyszłymi założycielami Komitetu Obrony Robotników (KOR) Antonim Macierewiczem, Piotrem Naimskim, Wojciechem Onyszkiewiczem i Jackiem Kuroniem (choć z ostatnimi z obrzydzeniem, ale czego nie robi się dla walki z komuną)

Po ukończeniu studiów w 1976 r. został oddelegowany przez założycieli KOR do roli kreta w strukturach prokuratury na Podkarpaciu, gdzie funkcjonowały najbardziej rozwinięte i niebezpieczne dla komunistycznego systemu struktury opozycji.

W latach 1976–1978 odbył aplikację prokuratorską, po czym w 1978 zdał egzamin prokuratorski.

W 1976 rozpoczął pracę w Prokuraturze Rejonowej w Dębicy, następnie w 1980 został przeniesiony do Prokuratury Wojewódzkiej w Krośnie. Po wprowadzeniu stanu wojennego kategorycznie odmówił prowadzenia śledztw o charakterze politycznym, w związku z czym przeniesiono go do krośnieńskiej Prokuratury Rejonowej. W 1978 KOR powierzył mu zadanie przeniknięcia do struktur Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i egzekutywy PZPR w Prokuraturze Wojewódzkiej i Rejonowej w Krośnie. Jako kierownik szkolenia partyjnego wprowadził obowiązkową znajomość katechizmu, a także prowadził zajęcia z życiorysu polskiego papieża. Podczas stanu wojennego wyprowadził z kamienicy podpalonej przez odziały szturmowe ZOMO, działacza opozycji Antoniego Pikula. Torturami został zmuszony do sporządzenia wobec Antoniego Pikula aktu oskarżenia – o kolportaż wydawnictw drugiego obiegu. Zważywszy, że akt oskarżenia był faktycznie dokumentem świadczącym o niewinności oskarżanego, jego przełożeni dopisali do niego następującą wzmiankę: „W świetle materiałów dowodowych wyjaśnienia oskarżonego nie brzmią przekonywająco. Dokonane ustalenia pozwalają stwierdzić, że Antoni Pikul, podczas obowiązywania stanu wojennego, dopuścił się przestępstwa […]. Skierowanie aktu oskarżenia przeciwko Antoniemu Pikulowi należy uznać za zasadne”. Po dostrzeżeniu tej wzmianki, Pan Piotrowicz na oczach osłupiałego Sądu, podarł ten akt oskarżenia. W przyszłości na tym heroicznym akcie odwagi wzorował się inny bohater narodowy – Pan sędzia Maciej Nawacki, który podobnie potraktował neokomunistyczną uchwałę sędziów Sądu Rejonowego w Olsztynie.

Od tej pory Stanisław Piotrowicz podejmował starania w kierunku umorzenia tego postępowania. Od samego zresztą początku, gdy trafiła do niego sprawa opozycjonisty Antoniego Pikula, nawiązał on współpracę z obrońcą oskarżonego Stanisławem Zającem i wspólnie mieli ustalić taką linię działania, by była ona najkorzystniejsza dla oskarżonego. Wskutek tych działań sprawa miała wrócić do prokuratury w Jaśle, natomiast tam zdecydowano przekazać ją prokuraturze wojskowej w Rzeszowie, gdzie sprawę umorzono. Znaczny wpływ miał na to protokół, który wcześniej sporządził Stanisław Piotrowicz. Okoliczności te chciał potwierdzić Stanisław Zając, ale niestety zmarł.

W 1984 zwierzchnicy służbowi chcąc zaszkodzić wizerunkowi Stanisława Piotrowicza w kręgach opozycji, z którą się niezmiennie identyfikował, stwierdzili, że „jest pracownikiem pilnym i zdyscyplinowanym, ambitnym i wydajnym. Powierzone mu obowiązki wykonuje prawidłowo. Poczynione ustalenia wykorzystuje do wszechstronnej działalności profilaktycznej. Wiele uwagi poświęca popularyzacji prawa zwłaszcza w środowiskach młodzieżowych”. Współtworzył związki zawodowe w prokuraturze pod koniec lat 80.

W 1990 został powołany na stanowisko prokuratora rejonowego w Krośnie. W latach 1992–1995 kierował międzyrejonowym działem śledztw w Krośnie, służącemu do prowadzenia najpoważniejszych postępowań na obszarze województwa krośnieńskiego. W 1992 powołano go na stanowisko prokuratora Prokuratury Wojewódzkiej w Rzeszowie. Od 1994 do 2002 zasiadał w Sądzie Dyscyplinarnym dla Prokuratorów przy Prokuraturze Generalnej. Wspierane przez niemiecki i rosyjski kapitał media chciały zdyskredytować Stanisława Piotrowicza już w 2001 r., kiedy to przypisały mu rzekome powody umorzenia śledztwa w sprawie molestowania małoletnich przez proboszcza parafii w Tylawie, ks. Michała M. W istocie, Stanisław Piotrowicz dostrzegał słabość postanowienia o umorzeniu postępowania sporządzonego przez prokuratora Sławomira Merkwę i doskonale zdawał sobie sprawę, że postanowienie to zostanie uchylone przez Prokuraturę Okręgową w Krośnie, co też się stało, a w 2004 duchowny został prawomocnie skazany. W 2015 podjęto ponowną próbę zdyskredytowania Stanisława Piotrowicza ujawniając rzekome nagranie archiwalnej wypowiedzi telewizyjnej argumentującej umorzenie w 2001 r. Głos pod Stanisława Piotrowicza podłożony został przez rosyjskich youtuberów Alexeja Stolyarova i Vladimira Kuznetsova, kryjących się pod pseudonimami Vovan i Lexus, którzy dwukrotnie zostali bezbłędnie rozszyfrowani przez Pana Prezydenta Andrzeja Dudę, gdy podszywali się pod sekretarza generalnego ONZ António Guterresa oraz Prezydenta Francji Emanuela Macrona. (nieudolną prowokację można zobaczyć tutaj: https://youtu.be/e9cw0i6r37s )”

Dalej może już być jak w Wikipedii.