15 grudnia 2022 r. Trybunał Konstytucyjny zebrał się, by pochylić się nad sprawą dotyczącą finansowanie partii politycznych, a konkretnie nad odrzuceniem przez Państwową Komisję Wyborczą sprawozdania finansowego partii .Nowoczesna z powodu przyjęcia przez tę partię środków finansowych ze źródeł niedozwolonych. Skutek tej uchwały PKW był dotkliwy – pozbawił .Nowoczesną subwencji z budżetu państwa.

Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, do której trafiła w końcu ta sprawa, miała dość odwagi (co po 2015 roku nie było powszechne), by zapytać Trybunał Konstytucyjny o zgodność przepisów ustawy o partiach politycznych z konstytucją. Zwróćmy uwagę, że doniosłość tego pytania poświadcza skład 7-osobowy Sądu Najwyższego.

Do sprawy przystąpił też Rzecznik Praw Obywatelskich Adam Bodnar, który jeszcze w 2019 roku napisał:

Wprowadzone w ustawie rozwiązanie, zakwestionowane w pytaniu prawnym SN, polega bowiem w istocie na arbitralnym ograniczeniu możliwości działania partii, co należy uznać za niedopuszczalne w demokratycznym państwie prawa i w konsekwencji za niezgodne również z art. 2 w zw. z art. 11 Konstytucji RP.

Pytanie Sądu Najwyższego leżało w zamrażarce trybunalskiej do 15 grudnia. Cztery lata. Tyle czasu potrzebował dr hab. Jarosław Wyrembak (sprawozdawca), by wydać z siebie projekt i uzasadnienie postanowienia o umorzeniu. Pełny tekst jest dostępny tu ⇒ Sprawa P 2/19 (trybunal.gov.pl)