Sąd Najwyższy w składzie połączonych Izb: Cywilnej, Karnej oraz Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu dzisiejszym sprawy z wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2020 r. o rozstrzygnięcie rozbieżności w wykładni prawa występującej w orzecznictwie Sądu Najwyższego podjął uchwałę:

1. Nienależyta obsada sądu w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. albo sprzeczność składu sądu z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c. zachodzi także wtedy, gdy w składzie sądu bierze udział osoba powołana na urząd sędziego Sądu Najwyższego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 3).

2. Nienależyta obsada sądu w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. albo sprzeczność składu sądu z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c. zachodzi także wtedy, gdy w składzie sądu bierze udział osoba powołana na urząd sędziego w sądzie powszechnym albo wojskowym na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 3), jeżeli wadliwość procesu powoływania prowadzi, w konkretnych okolicznościach, do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

3. Wykładnia art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz art. 379 pkt 4 k.p.c. przyjęta w punktach 1 i 2 niniejszej uchwały nie ma zastosowania do orzeczeń wydanych przez sądy przed dniem jej podjęcia oraz do orzeczeń, które zostaną wydane w toczących się w tym dniu postępowaniach na podstawie Kodeksu postępowania karnego przed danym składem sądu.

4. Punkt 1 niniejszej uchwały ma zastosowanie do orzeczeń wydanych z udziałem sędziów Izby Dyscyplinarnej utworzonej w Sądzie Najwyższym na podstawie ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 2018 r., poz. 5 ze zm.) bez względu na datę wydania tych orzeczeń.

Profesor Włodzimierz Wróbel tak w 2021 roku pisał o Uchwale:

Rok temu Sąd Najwyższy ogłosił uchwałę trzech połączonych Izb. Jej istota sprowadzała się do wskazania sposobów obrony sądów przed podporządkowaniem i zawłaszczeniem przez polityków. Te sposoby wciąż są aktualne i mogą być wykorzystywane przez obywateli.

Uchwała nie zatrzymała jednak procesu tworzenia przez polityków „swoich” sądów i powoływania „swoich” sędziów. Jednym z kolejnych „bastionów” do zdobycia stał się Sąd Najwyższy. Nie przywrócono też gwarancji niezawisłości sądów, a wręcz przeciwnie zwiększyły się naciski i groźby wobec sędziów i prokuratorów.

Ale równocześnie to zdjęcie sędziów Sądu Najwyższego sprzed roku stało się symbolicznym obrazem sądu, który nie godzi się na polityczną podległość, choćby zapewniała ona wygodę, święty spokój a może i wymierne korzyści. Warto było wtedy wołać o niezależność sądów i niezawisłość sędziów. Bo właśnie dziś sąd stał się miejscem obrony obywatela przed wszechwładzą rządzących. Przy całej ułomności sądowych procedur, przy wszystkich błędach, a czasem i arogancji, dzisiaj, tak sądy administracyjne jak i powszechne, zdają ten egzamin. Nie uległy zastraszeniu.

Jeżeli sądy stałyby się „nasze” lub „wasze”, nikomu nie byłby potrzebne. Byłyby atrapą. Tak dzisiaj jeszcze nie jest.

Dziś, po upływie kolejnego roku, widać, że wymiar sprawiedliwości wciąż nie jest ostatecznie opanowany przez kolonizatorów z Dobrej Zmiany, którzy na dodatek uwikłali się w wojnę z trybunałami europejskimi i z polityczną strukturą Unii Europejskiej. Wola polityczna zderzyła się ze ścianą rządów prawa. Europejskiego. {pr)