„Od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa wydanej na podstawie art. 69 § 1b  ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych  (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r. poz. 2072) przysługuje odwołanie do Sądu Najwyższego [art. 44  ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r. poz. 269)]”.

Sąd Najwyższy uznał, że co do zasady istnieje droga sądowa i podstawa prawna do kontroli uchwał Krajowej Rady Sądownictwa na mocy art. 44 ust 1 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Możliwości odwołania do Sądu Najwyższego nie wyłącza określenie przez art. 69 § 1b  ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych uchwał Krajowej Rady Sądownictwa, wydawanych w przedmiocie dalszego zajmowania stanowiska przez sędziego osiągającego wiek uprawniający do przejścia w stan spoczynku, jako ostatecznych. W ocenie Sądu Najwyższego, kategoria ostateczności nie wyklucza sądowej kontroli nad uchwałami Krajowej Rady Sądownictwa.  Nie można uznać by ostateczny charakter decyzji (uchwały) oznaczał jej niezaskarżalność. W tym zakresie dokonano wyraźnego rozróżnienia pomiędzy kategoriami ostateczności oraz prawomocności. Przyjęto, że walor ostateczności oznacza brak możliwości skontrolowania decyzji (uchwały) w (administracyjnym) toku instancji. Ostateczność nie oznacza natomiast wyłączenia kontroli sądowej uchwały pod względem jej legalności przez Sąd Najwyższy.

Zdaniem Sądu Najwyższego, wyłączenie kontroli sądowej w zakresie legalności uchwał, o których mowa w art. 69 § 1b ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, stanowiłoby ograniczenie prawa do sądu sędziego przenoszonego w stan spoczynku i stałoby w sprzeczności z przepisami prawa Unii Europejskiej, wykładanymi w judykaturze TSUE. 

sn.pl