Rzecznik prasowy Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego sędzia Piotr Falkowski powiadomił, za pośrednictwem strony internetowej Sądu Najwyższego, że prezes ID (była prokurator) Małgorzata Bednarek wysłała pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją RP podstawy Traktatu o UE i Traktatu o Funkcjonowaniu UE, na które powołał się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydając wiadome postanowienie. Prezes Bednarek chce otóż wiedzieć, czy Izba Dyscyplinarna ma ścigać sędziego-pijaka J. P. z miasta M.: chodzi jej o zezwolenie „na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sędziego Sądu Rejonowego w M. – J.P. tj. o czyn określony w art. 178 a §1 kodeksu karnego”.

Sędzia J. P. z miasta M. podróżował po pijaku samochodem matki Kia Ceed. Sędziego takiego kara minąć nie może i sędziowie z Luksemburga zapewne nie chcieliby, by kara go ominęła. To bardzo zręczny zabieg pani Bednarek, by posłużyć się, dla zdyskredytowania Trybunału Sprawiedliwości, alkoholowym wybrykiem. Pani Bednarek przebiegle nie zapytała Trybunału Konstytucyjnego w związku z postępowaniami dyscyplinarnymi wobec niepokornych sędziów Moniki Frąckowiak, Aliny Czubieniak, Igora Tulei, Marka Celeja, Wojciecha Łączewskiego, Aleksandry Janas, Ireny Piotrowskiej, Pawła Juszczyszyna i innych.

W czasach słusznie minionych Służba Bezpieczeństwa polowała na słabości działaczy opozycji: alkoholowe, finansowe czy  erotyczne. Nagłaśniano je za pośrednictwem TVP, bo miały kompromitować opozycję w oczach obywateli. Małgorzata Bednarek sięgnęła po sprawdzone wzory. Mgr Julia Przyłębska zapewne doceni to kunsztowne posunięcie, wydając oczekiwane rozstrzygnięcie.

Czego konsekwencją będzie rozwód prawny z Unią Europejską, która – publiczność ma to zrozumieć – dla obrony jakiegoś pijaka jest gotowa zmusić naszą zbolałą Ojczyznę do łamania jej pięknej Konstytucji.

Piotr Rachtan

Komunikat

Dnia 9 kwietnia br. Sąd Najwyższy w sprawie dotyczącej sędziego o sygn. akt I DO 16/20 na podstawie art. 193 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 33 ust. 3 ustawy o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym wydał postanowienie o przedstawieniu Trybunałowi Konstytucyjnemu następującego pytania prawnego:

Czy art. 4 ust. 3 zdanie 2 Traktatu o Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r., Nr 90, poz. 864/30 ze zm.; tekst skonsolidowany: Dz. Urz. UE 2016 C 202, s. 15) w związku z art. 279 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2 ze zm.; tekst skonsolidowany: Dz. Urz. UE 2016 C 202, s. 47) w zakresie, w jakim skutkuje obowiązkiem państwa członkowskiego Unii Europejskiej polegającym na wykonywaniu środków tymczasowych odnoszących się do kształtu ustroju i funkcjonowania konstytucyjnych organów władzy sądowniczej tego państwa, jest zgodny z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1 i art. 90 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 Konstytucji RP?

W uzasadnieniu postanowienia Sąd Najwyższy zauważa, że przedmiotem kontroli konstytucyjnej w niniejszej sprawie jest norma wywodzona z postanowień Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej polegająca na tym, że tworzy ona zobowiązanie dla państwa członkowskiego UE do wykonania środków tymczasowych, które odnoszą się do kształtu ustroju i funkcjonowania konstytucyjnych organów tego państwa, w szczególności dotyczą organizacji i funkcjonowania organu władzy sądowniczej tego państwa.

Sąd wskazuje, że państwo członkowskie UE, Rzeczpospolita Polska, zobowiązana została do wykonania środków tymczasowych, które odnoszą się do kształtu ustroju i funkcjonowania konstytucyjnych organów tego państwa, a w szczególności organu władzy sądowniczej, mimo tego że sprawy te nie zostały przekazane do gestii Unii Europejskiej i jej organów na podstawie umowy międzynarodowej. Narusza to konstytucyjne zasady przekazywania kompetencji organizacji lub organowi międzynarodowemu, o których mowa w art. 90 Konstytucji RP, i powoduje, że państwo będzie działać z naruszeniem zasady demokratycznego państwa prawnego i zasady legalizmu. Przyznaje bowiem organom UE uprawienie do decydowania w materii, która nie pozostaje w gestii Unii Europejskiej, lecz konstytucyjnie przynależna jest do sfery suwerennych decyzji państwa członkowskiego.