W dniu 15 listopada 2019 roku Piotr Schab – Rzecznik Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych postawił zarzuty dyscyplinarne Sędzi Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim Olimpii Barańskiej – Małuszek w związku z rzekomymi uchybieniami godności urzędu i zasadom etyki zawodowej, co miało polegać na zabraniu przez Sędzię głosu w dyskusji na łamach portalu społecznościowego „Twitter” w sprawie afery hejterskiej i udziału w niej przedstawicieli Ministerstwa Sprawiedliwości. W uzupełnieniu tego komunikatu Rzecznik Dyscyplinarny Piotr Schab w dniu 25 listopada 2019 roku skierował do Sądu Dyscyplinarnego wiosek o zawieszenie wymienionej sędzi w czynnościach służbowych z obniżeniem wysokości jej wynagrodzenia na czas trwania postępowania dyscyplinarnego.

Żądanie takie jest sankcją z istoty swej przewidzianą dla najpoważniejszych przewinień dyscyplinarnych i poważnych przestępstw.

Wniosek Rzecznika jest przejawem dalszej bezprecedensowej eskalacji działań mających na celu szykanowanie i zastraszenie środowiska sędziowskiego krytykującego działania urzędników Ministerstwa Sprawiedliwości i domagającego się wyjaśnienia związku Ministra Sprawiedliwości i jego nominatów z tzw. aferą hejterską.

Przypominamy, że w dniu 08 listopada 2019 r. Przemysław Radzik – Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych postawił także zarzuty dyscyplinarne Sędziom – członkom SSP IUSTITIA: Krystianowi Markiewiczowi, Monice Ciemiędze, Monice Frąckowiak, Katarzynie Kałwak i Bartłomiejowi Staroście w związku z rzekomym uchybieniem godności urzędu, które miało polegać wg rzecznika na „świadomym ignorowaniu przez tych sędziów ustawowego obowiązku stawiennictwa na wezwanie i złożenia zeznań w charakterze świadków i innych deliktów dyscyplinarnych”.

Z całą mocą podkreślić należy, że zarówno dyskusja, w jakiej wzięła udział Sędzia Olimpia Barańska – Małuszek na łamach serwisu społecznościowego „Twitter”, jak i wezwania skierowane do Sędziów Krystiana Markiewicza, Moniki Ciemięgi, Moniki Frąckowiak, Katarzyny Kałwak i Bartłomieja Starosty, dotyczą m. in. „afery hejterskiej” oraz wątków z nią związanych. W sprawie tej zarówno Sędzia Olimpia Barańska – Małuszek, jak i wymienieni Sędziowie są pokrzywdzonymi. To przeciwko nim podejmowane były przecież tzw. działania hejterskie, mające na celu zniesławienie, znieważenie i nękanie. Samo postawienie zarzutów dyscyplinarnych wymienionym wyżej Sędziom świadczy o ich szykanowaniu.

Pomimo i zdecydowanie wbrew treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 listopada 2019 roku, nakazującego zbadanie prawidłowości powołania Krajowej Rady Sądownictwa i Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego, zwiększa się zatem skala opresji wobec sędziów ze strony Ministra Sprawiedliwości i jego nominatów. Działania te stanowią oczywiste zagrożenie dla niezależności sądownictwa i niezawisłości sędziów, godząc w pozycję ustrojową sądów.

Dlatego też Zarząd SSP IUSTITIA wyraża pełną solidarność z sędziami, których dotykają szykany ze strony Ministra Sprawiedliwości oraz rzeczników dyscyplinarnych, w tym w szczególności wyraża swe wsparcie dla Sędzi Olimpii Barańskiej – Małuszek, wobec której osaczenie ze strony Rzeczników przyjęło skalę bezprecedensową deklarując pomoc w każdym obszarze, w którym może odczuć represje ze strony wyżej wskazanych.

Jednocześnie Zarząd SSP IUSTITIA apeluje do:

– sędziów Sądu Najwyższego, w kognicji których pozostają sprawy, w jakich zadano pytania prejudycjalne zakończone wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 19 listopada 2019 roku – o jak najszybsze rozstrzygnięcie tych spraw z uwzględnieniem wiążącego te składy orzeczenia TSUE, co przesądzi kwestie skuteczności powołania osób do Izby Dyscyplinarnej SN oraz samej Izby;

– prezesów sądów dyscyplinarnych przy sądach apelacyjnych na terenie kraju – o zastosowanie wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 19 listopada 2019 roku zgodnie z zasadą powagi rzeczy zinterpretowanej i przekazywanie spraw dyscyplinarnych zakończonych w pierwszej instancji, a od których złożono środki zaskarżenia, do Izby Karnej Sądu Najwyższego z pominięciem Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego jako sądu niespełniającego kryteriów sądu europejskiego.