Brać, nie kwitować! – to hasło Andrzeja Zamoyskiego z XIX wieku jest nadal ważne. Pozytywny wyrok w sprawie immunitetu sędziego Tuleyi należy, owszem, przyjąć do wiadomości i na tym poprzestać, a już w żadnym wypadku nie chwalić. Nic się przecież nie zmieniło od strony umocowania prawnego, skoro TSUE nadal uważa izbę dyscyplinarną SN za nie-sąd. Tej sprawy po prostu nie powinno być, i to od samego początku! Ale, ale… Zakładam, że europosłowie PiS już wysłali w Europę tweety o triumfie niezależnego sądownictwa w Polsce.
Internetowa strona Sądu Najwyższego za krótkich rządów Kamila Zaradkiewicza opublikowała jego credo po polsku i angielsku. Aktualnie można tam m.in. zapoznać się z CV nowego rzecznika prasowego SN, Aleksandra Stępkowskiego. Jest w nim literówka, którą można nazwać polsko-angielską – oto ten fragment: „Od 2012 r. tworzył Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris, którego był pierwszym prezesem do chwili powołania w 2015 r. na funkcję podsekretarza stanu ds. prawno-traktatowych i praw człowieka w Ministewrstwie Spraw Zagranicznych, którą to funkcję pełnił do końca sierpnia 2016 r.” Skoro ów tekst zawisł 28 maja, i tak wygląda do dzisiaj (9 czerwca), znaczy, że nikt go nie sprawdzał. A powinien! Wedle słownika słówko „stew” oznacza gulasz, zaś jako czynność odnosi się do robienia kompotu tudzież duszenia (na tym poprzestaję, choć są dalsze objaśnienia, w tym jedno nader pikantne). Powinno to zachęcić służby prasowe SN, odpowiedzialne za dobór i rzetelność informacji, do szybkiego zadziałania. A może, kto wie, przy okazji wyduszą pod adresem „Monitora” zwykłe „thank you”…
Eric Taylor, wieloletni wysoki urzędnik zatrudniony w Izbie Gmin, napisał 250-stronicową książkę o codzienności brytyjskiego parlamentu zatytułowaną „The House of Commons at work” – wydana w roku 1951, miała potem kilka wydań, przed kilku laty kupiłem ją za 2 złote. Wprowadzając nas w zasady przebiegu obrad, autor pisze, że odpowiadają one z grubsza regułom, które winny być przestrzegane przez osoby dobrze wychowane w trakcie ich wspólnego, raczej formalnego, obiadu. Tyle książka, a teraz praktyka, nie angielska, rodzima… Podczas niedawnej sesji sejmu – a więc odpowiednika spożywania przez posłów wspólnego posiłku – jeden z biesiadników, szef PIS, nazwał siedzących po drugiej stronie stołu „chamską hołotą”. A może jest jakaś nadzieja na przeprosiny? Nie ma żadnej, szkoda słów! Notabene nadzieja po grecku to ELPIS. Szkoda słowa!
Gdy nazwiemy parlament i rząd władzą pierwszą i drugą, to sądownictwo jest bez wątpienia władzą trzecią. Z tego powodu obecne zawirowania związane z radiową „Trójką” stały się – jakże paradoksalnie – doskonałym obrazem bojów toczonych z sądownictwem. Program III to sfera eteru, a więc żywiołu podniebnego, zaś wymiar sprawiedliwości – jako trzecia władza – to obszar dalece ziemski. I choć od wieków wiadomo, że niedobrze jest toczyć walki na dwóch frontach, to obie „trójki” są, i to od dłuższego czasu, przedmiotem ataków w wykonaniu partii rządzącej. Ostatnio jej aparatczykom pomyliła się lista przebojów z listą podbojów.
Łatwo ocenić etyczny poziom społeczeństwa przypatrując się słowom wypowiadanym w przestrzeni publicznej. Jest ku temu teraz dobra okazja, gdyż nadchodzą wybory. Nazywamy się społeczeństwem o kulturze opartej na chrześcijańskiej tradycji, niektórzy nawet mówią, że mamy nawracać Europę. Niestety, najbliższe dwa tygodnie będą świadczyć, że – jakkolwiek to zabrzmi – nie mamy do tego prawa.
Yes-man to po naszemu potakiwacz. Sama zgodliwość, jako taka, nie jest niczym złym. Pół biedy, gdy mowa o biernym zachowaniu osoby prywatnej na mało ważnych zebraniach, ale są też sytuacje poważne. Na przykład, gdy rodzimy yes-man pełni urząd publiczny i potakuje władzy w swoim interesie za nasze, podatników, pieniądze.
Marian Sworzeń
prawnik, pisarz, członek PEN Clubu – autor książek „Dezyderata. Dzieje utworu, który stał się legendą”, „Opis krainy Gog”, „Czarna ikona – Biełomor. Kanał Białomorski. Dzieje. Ludzie. Słowa”.
