Uchylenie nakazu aresztowania z uwagi na wysokie prawdopodobieństwo co najmniej bieżącej niedopuszczalności ekstradycji z powodu naruszenia prawa do rzetelnego procesu.

Teza: Nakaz ekstradycji należy uchylić, jeżeli istnieje duże prawdopodobieństwo, że ekstradycja osoby prześladowanej okaże się co najmniej obecnie niedopuszczalna (tutaj: naruszenie prawa do rzetelnego procesu sądowego podczas ekstradycji osoby ściganej w postępowaniu karnym w Polsce)

Sentencja:

Uchyla nakaz ekstradycji Senatu z 2 grudnia 2019 r.
Nakazuje się natychmiastowe uwolnienie ściganego, o ile nie wydano innego nakazu jego aresztowania.
Stwierdza się, że konieczne jest dalsze wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy.

Podstawa Prawna:

IRG § 15 ust. 2; IRG § 24; IRG § 73 S. 2; (dopisek IRG – skrót ustawy o międzynarodowej pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 23 grudnia 1982 r.,)

Przyczyny:

Nakaz Senatu o ekstradycji z 12.12.2019 r. wydany wobec ściganego, zatrzymanego w dniu 4.12.2019, na podstawie europejskiego nakazu aresztowania wydanego przez Sąd Okręgowy X w Polsce w celu prowadzenia postępowania karnego, a znajdującego się w areszcie ekstradycyjnym musiał zostać uchylony, ponieważ istnieje duże prawdopodobieństwo, że ekstradycja ściganego do Polski do w celu przeprowadzenia postępowania karnego okaże się obecnie co najmniej niedopuszczalna ze względu na obecny rozwój sytuacji w Polsce w kontekście „reformy sądownictwa” (§§ 15 ust. 2, 24 IRG). Ponadto Senat uznał za konieczne uzyskanie dodatkowych informacji od polskich organów sądowych.

II.

Decyzja ta oparta jest na następujących rozważaniach faktycznych i prawnych:

Ścigany przebywa w areszcie ekstradycyjnym od 04.12.2019 z powodu nakazu ekstradycji Senatu z 02.12.2019. Podstawą tego jest europejski nakaz aresztowania wydany przez Sąd Okręgowy w X./Polska w dniu 11 stycznia 2016 r., z którego wynika, że ​przeciwko ściganemu ​został wydany krajowy nakaz aresztowania przez Sąd Rejonowy w Y / Polska w dniu 15 marca 2004 r., obejmujący m.in. zarzut popełnienia oszustwa zagrożonego karą do 8 lat pozbawienia wolności

Ściganemu w ramach europejskiego nakazu aresztowania zarzuca się wraz z podaniem ich kwalifikacji prawnej następujące czyny karalne:

Treść oryginale postanowienia: ….

Ścigany nie zgodził się na uproszczoną ekstradycję podczas jego przesłuchania przed sądem rejonowym w Z./Niemcy w dniu 4 grudnia 2019 r. i zaprzeczył wszelkim zarzutom wysuniętym przeciwko niemu przez polskie organy sądowe. Sprecyzował i wyraził swoje zarzuty w piśmie z 19 grudnia 2019 r. skierowanym do Senatu, wskazując m.in, że dwóch wpływowych obywateli polskich miało przekupić świadków w celu składania fałszywych zeznań, a nawet nakazać jego pobicie. On sam od trzech lat mieszka ze swoją partnerką w A./Niemcy. W dniu 6 grudnia 2019 r. Prokuratura Generalna w Karlsruhe złożyła z kolei wniosek o ekstradycję ściganego do Polski, uznając ją jako dopuszczalną, uznając jednocześnie, że nie dopatruje się przeszkód w udzieleniu zezwolenia na ekstradycję, o których mowa w § 83b IRG.

Pismem z dnia 16 stycznia 2020 r., pełnomocnik ściganego stwierdził, iż niemiecki system wykonywania kary zapewni lepszą resocjalizację ściganego, niż polski system. Pełnomocnik złożył także wniosek o zawieszenie wykonania nakazu ekstradycji Senatu z 12.02.2019 r.

W związku z tym Prokuratura Generalna w Karlsruhe uzupełniła swoje stanowisko z dnia 6 grudnia 2019 r. w dniu 20 stycznia 2019 r. oznajmiając , że ​​zgłasza zastrzeżenie co do swojej zgody na ekstradycję . Prokuratura sprzeciwiła się jednak wnioskowi o zawieszenie wykonania nakazu ekstradycji i zwróciła uwagę, że ścigany przez lata uchylał się od ustalenia jego miejsca pobytu.

Postanowieniem z 27.01.2020, – do którego szczegółów się odsyła – Senat odrzucił wniosek ściganego o uchylenie względnie zawieszenie wykonania nakazu ekstradycji z 01.12.2019 r. , równocześnie Senat zdecydował o dalszym trwaniu aresztu ekstradycyjnego .

W odniesieniu do dalszych znanych wydarzeń w Polsce, związanych z „reformą sądownictwa”, Senat wydał w dniu 27 stycznia 2020 r. postanowienie, w którym dał ściganemu względnie jego pełnomocnikowi, a także Prokuratorowi Generalnemu w Karlsruhe, możliwość uzupełnienia swojego stanowiska :

„W postanowieniu z dnia 07.01.2019 r. (Ausl 301 AR 95/18, przedruk przez juris) Senat, powołując się na wyrok TSUEz 25.07.2018 C-216/18 (publ. EuGRZ 2018, 396), stwierdził, że wymóg niezawisłości sędziowskiej stanowi sedno prawa podstawowego do rzetelnego proces, a istnienie skutecznej kontroli sądowej jest nieodłącznym elementem państwa prawa, dlatego też sądy lub sędziowie orzekający w składach sędziowskich muszą być niezawiśli i o tyle muszą być w stanie zapewnić skuteczną ochronę prawną wolną od wpływów politycznych czy też stron trzecich.

Na podstawie informacji dostępnych w tym czasie Senat przyjął, że zmiany dokonane w ramach reformy sądownictwa mogą wpłynąć na niezależność sądownictwa, a tym samym na istotę podstawowego prawa każdej osoby ściganej na uczciwy proces, jednakże w wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego nie można było ustalić, że w tamtejszym postępowaniu istnieją poważne i potwierdzone faktami powody, by zakładać, że ścigany gdyby został przekazany zostałaby pozbawiony prawa do rzetelnego procesu sądowego.

W chwili obecnej TSUE już nie tylko wyrokiem z 05.11.2019 (C 192/18) gdzie uznał za niezgodne z prawem unijnym tylko przymusowe przechodzenie sędziów w stan spoczynku , ale przede wszystkim wyrokiem z dnia 19.11.2019 (C 585/18) orzekł, że sąd odsyłający Sąd Najwyższy w Polsce w samej Polsce musiał wyjaśnić, czy nowoutworzona izba dyscyplinarna jest niezależna. Jeśli tak nie jest, brak będzie między innymi skutecznego środka prawnego, który jest gwarantowany przez art. 47 Kart Praw Podstawowych Unii Europejskiej. W dniu 5 grudnia 2019 r. Polski Sąd Najwyższy orzekł, że Izba Dyscyplinarna nie spełnia wymogów prawa UE w zakresie niezawisłości sądów, a zatem nie jest sądem niezależnym w rozumieniu prawa UE i prawa krajowego.

Przedstawiony w dniu 20.12. 2019r. przez rząd Sejmowi projekt rządowy ustawy z 2019 r., który przewiduje znaczne zaostrzenie opcji dyscyplinarnych wobec sędziów, prokuratorów i adwokatów, nie wszedł jeszcze w życie. TSUE nie rozpoznał jeszcze wniosku Komisji UE z 14.01.2020r. o wydanie zarządzenia tymczasowego przeciwko Polsce. Nawet jeśli Senat nie jest obecnie w stanie dokonać ostatecznej oceny sytuacji prawnej w przypadku ekstradycji osoby ściganej, wydaje się wskazane dać ściganemu i Prokuratorowi Generalnemu w Karlsruhe możliwość uzupełnienia dotychczasowego stanowiska ”.

Pełnomocnik ściganego w piśmie z dnia 12.02.2020 r. oświadczył i wywiódł, że w wyniku polskiej reformy sądownictwa niezależność władzy sądowniczej nie jest zabezpieczona nawet częściowo, podstawowe prawo ściganego do rzetelnego procesu po prostu nie jest już w Polsce dochowywane.

Uchwalona przez polski parlament ustawa po wyroku TSUE z 19.11.2019r., a następnie podpisana przez Prezydenta po jej publikacji weszła w życie z dniem 14.02.2020.

10 lutego 2020 r. Senat zlecił tłumaczenie 31-stronicowego tekstu ustawy na język niemiecki, które wpłynęło w dniu 17 lutego 2020 r.

W odniesieniu do obecnie dostępnych informacji Senat przyjmuje następującą sytuację prawną:

25 lipca 2018 r. Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzekł (wyrok TSUE z 25 lipca 2018 r., C 216 / 18 EuGRZ 2018, 396), że samo wprowadzenie postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko Polsce przez Komisję nie uprawnia wnioskodawcy do odmowy ekstradycji do Polski, tak długo jak Rada Europejska nie stwierdzi poważnego i trwałego naruszenia zasad określonych w art. 2 TUE, takich jak praworządność, zgodnie z art. 7 ust. 2 TUE. Jednakże w przypadku naruszenia prawa podstawowego określonej osoby do niezależnego sądu, a tym samym do rzetelnego procesu w rozumieniu art. 47 ust. 2 karty, chodzi o nadzwyczajne okoliczności, które mogą usprawiedliwiać odmowę ekstradycji. Aby ocenić , czy zachodzi takie rzeczywiste niebezpieczeństwo sądownicza musi postępować dwuetapowo.

Najpierw musi sprawdzić, czy istnieje realne ryzyko naruszenia podstawowego prawa do rzetelnego procesu w Polsce.

Jeśli powyższa okoliczność zostanie potwierdzona , to na drugim etapie władza sądownicza musi konkretnie i dokładnie sprawdzić, czy w tych warunkach istnieją poważne i potwierdzone faktami powody do założenia, że dana osoba, po przekazaniu do państwa członkowskiego, które wydało nakaz będzie na takie ryzyko narażona.

Istnie takiego generalnego ryzyka w Polsce zostało potwierdzone przez Senat (Wyższy Sąd Krajowy Karlsruhe) w postanowieniu z 07.01.2019 – Ausl 301 AR 95/18, publikowany przez juris) oraz podobnie w postanowieniu Wyższego Sądu Krajowego w Düsseldorfie z 14.06.2019, 4 AR 38/19. Jednakże w tych dwóch indywidualnych sprawach nie dopatrzono się jego wpływu na przekazywane osoby.

W chwili obecnej Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzekł najpierw w dniu 05.11.2019 (TSUE, wyrok 05.11.2019 -, C 192/18 publ. przez juris), że obowiązkowe przejście na emeryturę sędziów w Polsce jest sprzeczne z prawem UE, a także w dniu 19.11.2019 (TSUE, wyroki z 19.11.2019 C 585/18 i C 685/18, publ. przez juris) postanowił, że art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78 / WE z dnia 27 listopada 2000 r. należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one aby spory sądowe dotyczące stosowania prawa unijnego podlegały wyłącznej jurysdykcji instytucji, która nie stanowi niezależnego i bezstronnego sądu w rozumieniu, art. 47 Karty.

Do tej ostatniej sytuacji dochodzi wówczas, gdy obiektywne okoliczności, w jakich został utworzony dany organ, oraz jego cechy, a także sposób, w jaki zostali powołani jego członkowie, mogą wzbudzić w przekonaniu jednostek uzasadnione wątpliwości co do niezależności tego organu od czynników zewnętrznych, w szczególności od bezpośrednich lub pośrednich wpływów władzy ustawodawczej i wykonawczej, oraz jego neutralności względem ścierających się przed nim interesów, i prowadzić w ten sposób do braku przejawiania przez ten organ oznak niezależności lub bezstronności, co mogłoby podważyć zaufanie, jakie sądownictwo powinno budzić w tych jednostkach w społeczeństwie demokratycznym. Jednak do sądu odsyłającego należy ustalenie, przy wzięciu pod uwagę wszystkich istotnych dostępnych informacji, którymi dysponuje, czy jest tak w przypadku organu takiego jak Izba Dyscyplinarna Sądu Najwyższego.

Mając na uwadze powyższe Polski Sąd Najwyższy w dniu 5 grudnia 2019 r. orzekł, że Izba Dyscyplinarna nie spełnia wymogów prawa UE w zakresie niezawisłości sędziowskiej, i dlatego nie stanowi niezależnego sądu w rozumieniu prawa UE i prawa krajowego.

Następnie 20 grudnia 2019 r. polski Parlament przyjął projekt ustawy zmieniającej ustawę o ustroju sądów powszechnych z dnia 27 lipca 2001 r., Ustawę o Sądzie Najwyższym i niektóre inne ustawy, która przewiduje znaczne zaostrzenie reżimu dyscyplinarnego wobec sędziów, prokuratorów i adwokatów. Wpływ partii rządzącej na wybór Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wzrósł, a ustawa obejmuje karalnością stosowanie wyroku ETS z 19 listopada 2019 r. (ETS, wyrok z 19 listopada 2019 r. C 585/18 – i C 685/18, publ. przez juris) . Ustawa zabrania również sędziom kwestionowania statusu sędziów mianowanych przez rząd czasu.

W końcu polski rząd wniósł skargę do polskiego Trybunału Konstytucyjnego przeciwko wyrokowi Sądu Najwyższego z dnia 5.12.2019r. Komisja zaś wystąpiła 14 grudnia 2019 r. do TSUE o zastosowanie środka tymczasowego, ponieważ pomimo wyroku TSUE z dnia 19 listopada 2019 r. i wyroku Sądu Najwyższego w dniu 5 grudnia 2019 r. Izba Dyscyplinarna nadal pozostawała czynna, przez co tworzy się niebezpieczeństwo powstania nieodwracalnej szkody dla polskich sędziów i zwiększa się efekt odstraszający dla polskiego wymiaru sprawiedliwości. Przedmiotowy wniosek jak dotąd nie został rozstrzygnięty.

Ustawa z dnia 20 grudnia 2019 r., która weszła w życie 14 lutego 2020 r., zmieniająca ustawę o ustroju sądów powszechnych, ustawę o sądzie najwyższym oraz niektóre inne ustawy ma następujące brzmienie we fragmentach tłumaczenia zainicjowanego przez Senat (Podkreślenie przez Senat) :

Ustawa z 20 grudnia 2019r. o zmianie ustawy o ustroju sądów powszechnych, ustawy o sądzie najwyższym oraz niektórych innych ustaw.

W poczuciu odpowiedzialności za wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej, podkreślając znaczenie, iż Rzeczpospolita Polska jest dobrem wspólnym wszystkich obywateli i to do Narodu, należy władza zwierzchnia;

Uznając konieczność poszanowania trójpodziału i równoważenia władz wynikającą z art. 10 Konstytucji RP;

W poszanowaniu wartości demokratycznego państwa prawnego oraz niezależności i apolityczności sądów;

Realizując prawo obywateli do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd;

Szanując konieczność zagwarantowania przez Rzeczpospolitą Polską wolności i praw człowieka i obywatela gwarantowanych w konstytucji i innych aktach normatywnych oraz znaczenie wynikającego wprost z konstytucji zakazu prowadzenia przez sędziów działalności publicznej nie dającej się pogodzić z zasadami niezależności sądów i niezawisłości sędziów;

Uznając znaczenie zasady bezpieczeństwa prawnego dla obywateli, w szczególności zasadę zaufania obywateli do Państwa i stanowionego przez nie prawa oraz konieczność zagwarantowania pewności w zakresie powołania przez Prezydenta RP sędziów, którzy orzekają w ich sprawach;

Szanując dążenie do zapewnienia jednolitości orzecznictwa w Polsce i podwyższenia standardów prawa zarówno stanowionego jak i stosowanego;

Podkreślając ustrojową rolę Trybunału Konstytucyjnego jako organu powołanego do orzekania o zgodności z Konstytucją ustaw i umów międzynarodowych;

Uznając, że każdemu powołanemu przez Prezydenta RP sędziemu należy zapewnić warunki godnego wykonywania zawodu sędziego, w szczególności zapewnić skuteczne procedury nie pozwalające na nieuzasadnione prawnie podważanie statusu sędziego przez jakikolwiek organ władzy wykonawczej, ustawodawczej, sądowniczej, a także przez jakiekolwiek osoby, instytucje, w tym innych sędziów, a tym samym dążąc do zapewnienia obywatelom poczucia bezpieczeństwa i stabilności w zakresie wydawanych przez sądy orzeczeń;

Uchwala się niniejszą ustawę.

Art. 1.

W ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 52, 55, 60, 125, 1465 i 1495) wprowadza się następujące zmiany:

…..

2) w art. 9a § 2 otrzymuje brzmienie:

„§ 2. Zewnętrzny nadzór administracyjny nad działalnością sądów, o której mowa w art. 8 pkt 2, sprawuje Minister Sprawiedliwości przez służbę nadzoru, którą stanowią sędziowie delegowani do Ministerstwa Sprawiedliwości w trybie art. 77 oraz, w zakresie nadzoru nad prowadzeniem ksiąg wieczystych, rejestru zastawów i Krajowego Rejestru Sądowego, referendarze sądowi delegowani do Ministerstwa Sprawiedliwości na podstawie art. 15 1a § 5.”;

…….

19.) po art. 42 dodaje się art. 42a w brzmieniu:

„Art. 42a. § 1. W ramach działalności sądów lub organów sądów niedopuszczalne jest kwestionowanie umocowania sądów i trybunałów, konstytucyjnych organów państwowych oraz organów kontroli i ochrony prawa.

2. Niedopuszczalne jest ustalanie lub ocena przez sąd powszechny lub inny organ władzy zgodności z prawem powołania sędziego lub wynikającego z tego powołania uprawnienia do wykonywania zadań z zakresu wymiaru sprawiedliwości.”;

……

32) w art. 107 § 1 otrzymuje brzmienie:

„§ 1. Sędzia odpowiada dyscyplinarnie za przewinienia służbowe (dyscyplinarne), w tym za:

1) oczywistą i rażącą obrazę przepisów prawa;

2) działania lub zaniechania mogące uniemożliwić lub istotnie utrudnić funkcjonowanie organu wymiaru sprawiedliwości;

3) działania kwestionujące istnienie stosunku służbowego sędziego, skuteczność powołania sędziego, lub umocowanie konstytucyjnego organu Rzeczypospolitej Polskiej;

4) działalność publiczną nie dającą się pogodzić z zasadami niezależności sądów i niezawisłości sędziów;

5) uchybienie godności urzędu.”;

33) art. 107a otrzymuje brzmienie:

„Art. 107a. Asesor sądowy odpowiada dyscyplinarnie za przewinienia służbowe (dyscyplinarne) oraz za swoje postępowanie przed objęciem stanowiska, jeżeli przez nie okazał się niegodny urzędu asesora sądowego, tak jak sędzia. Przepisy art. 108-133a stosuje się odpowiednio.”;

…..

Art. 2.

W ustawie z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2019 r. poz. 825) wprowadza się następujące zmiany:

4) w art. 26 dotychczasową treść oznacza się jako § 1 i dodaje się § 2-6 w brzmieniu:

„§ 2. Do właściwości Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych należy rozpoznawanie wniosków lub oświadczeń dotyczących wyłączenia sędziego albo o oznaczenie sądu, przed którym ma się toczyć postępowanie, obejmujących zarzut braku niezależności sądu lub braku niezawisłości sędziego. Sąd rozpoznający sprawę przekazuje niezwłocznie wniosek Prezesowi Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych celem nadania mu dalszego biegu na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Przekazanie wniosku Prezesowi Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych nie wstrzymuje biegu toczącego się postępowania.

3. Wniosek, o którym mowa w § 2, pozostawia się bez rozpoznania, jeżeli obejmuje ustalenie oraz ocenę zgodności z prawem powołania sędziego lub jego umocowania do wykonywania zadań z zakresu wymiaru sprawiedliwości.
4. Do właściwości Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych należy rozpoznawanie skarg o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu Najwyższego, sądów powszechnych, sądów wojskowych oraz sądów administracyjnych, w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego, jeżeli niezgodność z prawem polega na podważeniu statusu osoby powołanej do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, która wydała orzeczenie w sprawie.
5. Do postępowania w sprawach, o których mowa w § 4, stosuje się odpowiednie przepisy o stwierdzeniu niezgodności z prawem prawomocnych orzeczeń, a w sprawach karnych przepisy o wznowieniu postępowania sądowego zakończonego prawomocnym orzeczeniem. Nie jest konieczne uprawdopodobnienie ani wyrządzenie szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy.
6. Skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, o którym mowa w § 4, można wnieść do Sądu Najwyższego – Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, z pominięciem sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie, a także w razie nieskorzystania przez stronę z przysługujących jej środków prawnych, w tym skargi nadzwyczajnej do Sądu Najwyższego.”;

8) w art. 72 § 1 otrzymuje brzmienie:

„§ 1. Sędzia Sądu Najwyższego odpowiada dyscyplinarnie za przewinienia służbowe (dyscyplinarne), w tym za:

1) oczywistą i rażącą obrazę przepisów prawa;

2) działania lub zaniechania mogące uniemożliwić lub istotnie utrudnić funkcjonowanie organu wymiaru sprawiedliwości;

3) działania kwestionujące istnienie stosunku służbowego sędziego, skuteczność powołania sędziego, lub umocowanie konstytucyjnego organu Rzeczypospolitej Polskiej;

4) działalność publiczną nie dającą się pogodzić z zasadami niezależności sądów i niezawisłości sędziów;

5) uchybienie godności urzędu.”;

……

10) w art. 82 dotychczasową treść oznacza się jako § 1 oraz dodaje się § 2-5 w brzmieniu:

„§ 2. Sąd Najwyższy, rozpoznając sprawę, w której występuje zagadnienie prawne dotyczące niezawisłości sędziego lub niezależności sądu, odracza jej rozpoznanie i przedstawia to zagadnienie do rozstrzygnięcia składowi całej Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego.

3. Jeżeli Sąd Najwyższy, rozpoznając wniosek, o którym mowa w art. 26 § 2, poweźmie poważne wątpliwości co do wykładni przepisów prawa mających być podstawą orzeczenia, może odroczyć rozpoznanie wniosku i przedstawić zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia składowi całej Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego.
4. Podejmując uchwałę, o której mowa w § 2 lub 3, Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych nie jest związana uchwałą innego składu Sądu Najwyższego, choćby uzyskała ona moc zasady prawnej.
5. Uchwała składu całej Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego podjęta na podstawie § 2 lub 3 wiąże wszystkie składy Sądu Najwyższego. Odstąpienie od uchwały mającej moc zasady prawnej wymaga ponownego rozstrzygnięcia w drodze uchwały przez pełny skład Sądu Najwyższego, do podjęcia której wymagana jest obecność co najmniej 2/3 liczby sędziów każdej z izb. Przepisu art. 88 nie stosuje się.”.

Art. 12.

Przepis art. 45c ustawy zmienianej w art. 5 stosuje się także do postępowań oraz do uchwał podjętych przez Krajową Radę Sądownictwa przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
Postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia wydane przed dniem wejścia w życie ustawy w postępowaniu z odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w przedmiocie powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, nie wywołuje żadnych skutków prawnych i nie wpływa na skuteczność powołania przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, choćby powołanie nastąpiło przed dniem wejścia w życie ustawy.
Postępowanie w sprawie odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w sprawie indywidualnej dotyczącej powołania do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego, prowadzone z naruszeniem art. 3 ustawy z dnia 26 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. poz. 914), jest nieważne.

III.

Osoba ścigana za pośrednictwem swojego pełnomocnika powołując się na braki systemowe, które mogą wpłynąć na niezależność wymiaru sprawiedliwości w państwie członkowskim, które wydało nakaz, a tym samym na istotę jego podstawowego prawa do rzetelnego procesu, sprzeciwiła się ekstradycji, wskazując jednocześnie, że Senat również w świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (zob. Wyrok z 25.07.2018, C 216/18PPU, oryginał Rn 60), jest upoważniony i zobowiązany, aby sprawdzić, czy istnieje realne ryzyko, że wskazana osoba dozna naruszenia wspomnianego prawa podstawowego (patrz również wyrok TSUE z 5 kwietnia 2016 r., Aranyosi i Caldararu oraz C 404/15 i C-659/15 PPU, publ. przez juris)

W tym względzie z punktu widzenia Senatu wymagane są nie tylko dodatkowe informacje od władzy sądowniczej, która wydała nakaz, ale także bardziej szczegółowe informacje na temat sankcji wobec sędziów i prokuratorów, które grążą im w związku z reformą sądownictwa, a które to informacje może udzielić jedynie Ministerstwo Sprawiedliwości Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z tym organ sądowy wydający nakaz proszony jest o przekazanie następujących dodatkowych informacji:

Czy został już wniesiony akt oskarżenia obejmujący czyny wymienione w europejskim nakazie aresztowania wydanym przez Sąd Okręgowy w X./Polska w dniu 11 stycznia 2016 r., który to oparty jest na krajowym nakazie aresztowania wydanym przez sąd rejonowy w Y / Polska w dniu 15 marca 2004 r.?

Do którego sądu został wniesiony akt oskarżenia lub który sąd będzie właściwy w przypadku wniesienia aktu oskarżenia?

Jacy sędziowie tworzą skład sądu orzekającego w niniejszej sprawie? Uprzejmie prosi się o podanie nazwisk sędziów.

Od jak dawna wskazania sędziowie powołani do rozpoznania tej sprawy zajmują swój urząd?

Czy w skład składu sędziowskiego wchodzą sędziowie, którzy zostali powołani na urząd na podstawie aktualnych regulacji związanych z reformą wymiaru sprawiedliwości?

Czy sędziowie wyznaczeni do rozpoznania przedmiotowej sprawy zostali przeniesieni (w ramach swojego urzędu) lub zostali przeniesieni w stan spoczynku na podstawie ustawy z dnia 12 lipca 2017 r. o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw lub na podstawie innych uchwalonych od tego czasu regulacji?

Czy w przypadku skazania ściganego za czyny wymienione w europejskim nakazie aresztowania Sądu Okręgowego w X./Polska z dnia 11 stycznia 2016 r., istnieje możliwość złożenia środka zaskarżenia, a jeśli tak, to jaki jest to środek prawny i jak jest on ukształtowany?

Który sąd byłby właściwy do rozpoznania środka zaskarżenia ? Jak jest przedmiotowy sąd obsadzony w odniesieniu do pytań 1c -1f?

W odniesieniu do zmiany formalnej kompetencji w zakresie wszczynania postępowania dyscyplinarnego, zgodnie z którą według polskiego prawa sędzia podlega postępowaniu dyscyplinarnemu, jeżeli narusza godność urzędu sędziego lub występuje przeciwko ustawowym przepisom, przy czym w ramach orzekania zarówno naruszenie prawa procesowego jak i materialnego, może prowadzić do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego,

jeżeli jest to rażące i oczywiste naruszenie praw sędziego, należy powiadomić, czy od czasu wejścia w życie ustawy w dniu 12 lipca 2017 r., z dnia 12 lipca 2017 r. o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych lub na podstawie innych przepisów wydanych od tego czasu przeciwko sędziom sądu powołanego do rozpoznania przedmiotowej sprawy jak i sądu właściwego do rozpoznania środka zaskarżenia zostały wszczęte postępowania dyscyplinarne w związku z wydanymi rozstrzygnięciami w ramach zawisłych postępowaniach karnych. . W przypadku zaistnienia takich przypadków prosi się o przedstawienie leżących u ich podstaw stanów faktycznych.

Ministerstwo Sprawiedliwości w Polsce jest proszone o podanie następujących dodatkowych informacji:

Czy w świetle polskiego prawa jest zasadniczo prawnie możliwe, w wyniku „reformy sądownictwa”, że rozstrzygnięcia sądu w postępowaniu karnym dotyczące oceny dowodów, w szczególności wiarygodności świadków, mogą prowadzić do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego? W celu uzyskania bardziej szczegółowego wyjaśnienia istniejących wymagań prawnych i wyjaśnienia zasad proceduralnych prosi się o przesłanie aktualnej treści ustawy?
Czy można dać wiążącą międzynarodową gwarancję prawną, że żadne postępowanie dyscyplinarne przeciwko sędziom powołanym do rozpoznania niniejszej sprawy nie zostanie wszczęte w związku podejmowanymi przez nich merytorycznymi rozstrzygnięciami?
Prosimy o przesłanie następujących tekstów prawnych w wersji obowiązującej przed 14 lutego 2020 r .:

– Ustawa z 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych

– Ustawa z 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym

– Ustawa z 28 stycznia 2016 r. o prokuraturze

IV.

Nakaz Senatu dotyczący ekstradycji z dnia 12 grudnia 2020 r. musiał zostać uchylony, ponieważ obecnie istnieje duże prawdopodobieństwo, że ekstradycja ściganego do Polski w celu egzekwowania prawa okaże się co najmniej obecnie niedopuszczalna ze względu na obecny rozwój sytuacji w Polsce w ramach „reformy sądownictwa” (§ 15 Par. 2 IRG; Senat StV 2007, 652; ders. NStZ 2010, 41; OLGKöln StraFo 2010, 118; OLG Celle, postanowienie z 25.03.1998, 3 ARS 3/98 -Ausl- publ. przez juris; patrz również tutaj Hackner w: Schomburg / Lagodny, Międzynarodowa pomoc prawna w sprawach karnych, 6. wydanie 2020, IRG, § 15 ust. 41; Böhm, w: Grützner / Pötz / Kress / Gazeas, Międzynarodowa pomoc prawna w sprawach karnych, 3. wydanie § 15 ust. 54 f.). W tym względzie istnieją rzeczywiste przesłanki, że ścigany byłby narażony na realne ryzyko naruszenia jego prawa do rzetelnego procesu, gdyby został ekstradowany (Senat, postanowienie z 09.07.2018, Ausl 301 AR 95/18, publ. przez juris),tak więc z uwagi na obecny stan faktyczny i prawny w odniesieniu do ściganego nie zostały spełnione warunki pozwalające na jego ekstradycję do Polski.

Wprawdzie w niniejszej sprawie nie ma obaw, że sąd orzekający może popaść w konflikt z ogólnymi politycznymi wytycznymi lub poglądami społecznymi, ale powołany do rozpoznania sprawy skład sędziowski musiałby – jak twierdzi ścigany – również zdecydować o wpływie rzekomo wpływowych osób na ustalenie prawdy w postępowaniu karnym.

Jeśli polscy sędziowie karni musieliby liczyć się z sankcjami dyscyplinarnymi w związku z dokonaną przez nich oceną dowodów w postępowaniu karnym nie byli wtedy całkowicie niezawiśli, a tym samym nie mogłoby być już mowy o prawie do rzetelnego procesu.

Szczególnie teraz dokonane w treści art. art. 107 § 1 ustawy z dnia 27.07.2001 r. o ustroju sądów powszechnych zmiany w zakresie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego, które ze względu na daleko idące znamiona nie wydają się prawnie zrozumiałe względnie nie mogą być ograniczone, w połączeniu z brakiem niezależności izb dyscyplinarnych, mogą prowadzić do głębokich wątpliwości co do przyszłej niezależności polskiego sądownictwa.

Senat obecnie nie zakłada z wystarczającym prawdopodobieństwem, że odpowiedzi polskich organów sądowych na informacje uzupełniające wymagane przez sam Senat mogłyby umożliwić inną ocenę prawną, należy raczej oczekiwać dalszych zmian w Polsce i orzecznictwa TSUE. W świetle jednak publicznie dostępnych informacji nie można obecnie zakładać, że polski rząd powstrzyma się od swoich planów reformy sądownictwa. W swojej decyzji Senat wziął również pod uwagę, – choć nie jest to prawnie istotne – że ściganemu nie jest zarzucane szczególnie ciężkie przestępstwo, ma on stałe miejsce zamieszkania w Niemczech, a ze względu na rozwój polityczny w Polsce nie musi już liczyć się z koniecznością swojej ekstradycji, tym samym przesłanka aresztowania w postaci niebezpieczeństwa jego ucieczki odpadła (§ 15Abs.2 IRG )

themis-sedziowie.eu